Η αληθινή ιστορία της Ντίνας Προνίτσεβα (Dina Pronicheva)μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της Στεφανίας Ρουλάκη «Εγώ θα ζήσω!» (εκ Πηγή)
«Απέναντι από το κοιμητήριο, σε όλο τον δρόμο –όσο μπορώ να δω- έχει τοποθετηθεί αγκαθωτός φράχτης και μεγάλα εμπόδια. Κατά μήκος του φράχτη υπάρχει τριπλή σειρά φρουρών. Έξω είναι Ουκρανοί αστυνομικοί με μαύρες στολές και γκρί μανσέτες, στη μέση Γερμανοί στρατιώτες με σήματα στο στήθος μαζί με Ουκρανούς αστυνομικούς και τέλος ακόμα μια σειρά Γερμανών. Αυτοί δημιουργούν τον δρόμο για τον κόσμο να περάσει πίσω από το φράχτη στενεύοντας τη σειρά ανά εκατό άτομα περίπου, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια τάξη στο χάος.
Στην είσοδο στέκεται μία πολύ παράξενη φιγούρα ένας ψηλός ενεργητικός άντρας με ουκρανικό κεντητό πουκάμισο και κοζάκικο μουστάκι, ο οποίος δίνει εντολές. Το πλήθος περνά ελεύθερα πίσω από αυτόν, όπου υπάρχει μια προστατευτική μπάρα , αλλά φαίνεται ότι από εκεί δεν βγαίνει κανείς. Μόνο τα φορτηγά που μεταφέρουν ρούχα, βαλίτσες, παλτά, μπόγους και παπούτσια και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την κίνηση και αυξάνουν τον θόρυβο. Ιδιαίτερα οι οδηγοί , που βρίζουν κιόλας. Οι άνθρωποι ρωτούν τους αστυνομικούς ή τους Γερμανούς: «Πού μας πάτε;» κι εκείνοι είτε δεν απαντούν καθόλου είτε απαντούν: «Θα σας μεταφέρουμε αλλού», είτε δίνουν οδηγίες να συνεχίσει ο κόσμος την πορεία του.
Ο φράχτης που έχει στηθεί στρίβει αριστερά, το ίδιο και η σειρά των ανθρώπων που έχουν οδηγηθεί εκεί. Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ σε αυτό το σημείο. Δεν ήξερα τι βρίσκεται πέρα από το νεκροταφείο. Μήπως έχει κάποιο σταθμό τρένου, όπου θα γίνει όντως η επιβίβαση για τη μετεγκατάσταση όλου αυτού του κόσμου; Τούτη η σκέψη αμέσως διαλύεται στη θέα των Γερμανών στρατιωτών, που ζητούν από τους ανθρώπους να αφήσουν σε έναν σωρό τα παλτά τους και τις γούνες τους και σε άλλον σωρό τα υπόλοιπα πράγματά τους. Εκείνοι διαμαρτύρονται, γιατί φυσά παγωμένος αέρας και κρυώνουν. Αγκαλιάζουν τα σώματά τους για να ζεσταθούν και ρωτούν πότε θα ξαναβρούν τα προσωπικά τους είδη. Επικρατεί οχλαγωγία.
Παραδίπλα, κάποιοι αστυνομικοί φορτώνουν τα παλτά, τα ρούχα και όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα στα καμιόνια. Τώρα καταλαβαίνω τι μεταφέρουν τα φορτηγά που φεύγουν. Σε ένα ανοιχτό σημείο πιο πέρα υπάρχει ένα τραπέζι, που αφήνουν τα κοσμήματά τους. Μέχρι και τα χρυσά δόντια από το στόμα αφαιρούνται!»
34.000 Εβραίοι στη φονική χαράδρα
Το 1941 το Μπάμπι Γιαρ ένα φαράγγι βόρεια του Κιέβου έγινε τόπος εκτέλεσης για χιλιάδες εβραίους, τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.
Τον Σεπτέμβριο του 1941 οι γερμανικές δυνάμεις που κατέλαβαν το Κίεβο τοιχοκόλλησαν σε κάθε γωνιά της πόλης μια ανακοίνωση που έγραφε: «Όλοι οι Εβραίοι του Κιέβου και των περιχώρων διατάσσονται να παρουσιαστούν στις 8 το πρωί της 29ης Σεπτεμβρίου, στη γωνία των οδών Μελνικόφσκι και Ντοκτούροφ, κοντά στο νεκροταφείο. Θα πρέπει να φέρουν μαζί τους οποιοδήποτε έγγραφο που να πιστοποιεί την ταυτότητά τους, καθώς και τα προσωπικά τους είδη. Όποιος παρακούσει τη διαταγή και βρεθεί σε άλλο μέρος της πόλης θα εκτελείται επιτόπου, όπως και κάθε πολίτης που θα εισέλθει σε κατοικία εβραίου και συλληφθεί να κλέβει».
Περισσότεροι από 34.000 Εβραίοι εξοντώθηκαν στη χαράδρα του ΜπάμπιΓιάρ.
Στην «Καταραμένη Χαράδρα» όπως μέχρι σήμερα λέγεται διαδραματίστηκε το φρικιαστικό «ολοκαύτωμα με σφαίρες» των Ναζί . Η εξόντωση τους ωστόσο, πέρασε διαδοχικές φάσεις έτσι ώστε να μην μείνει ούτε ίχνος των νεκρών… .
Η συγγραφέας Στεφανία Ρουλάκη στο ιστορικό της μυθιστόρημας «Εγώ θα ζήσω» (εκ Πηγή), καταγράφει την απίστευτη ιστορία της Ντίνας Πρανίτσεβα , ενός από τους ελάχιστους ανθρώπους που επέζησαν από τη θηριωδία του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Ογδόντα χρόνια μετά το ΜπάμπιΓιάρ (φαράγγι της Γιαγιάς) της Ουκρανίας επανήλθε στην επικαιρότητα στις αρχές Μαρτίου με τραγικό πάλι τρόπο.
Το τηλεοπτικό κτίριο που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα από το μνημείο για τα θύματα του ΜπάμπιΓιάρ, βομβαρδίστηκε από τους Ρώσους στις αρχές Μαρτίου με αποτέλεσμα πέντε άτομα που εργάζονταν εκεί να χάσουν τη ζωή τους…
Βιογραφικό Συγγραφέα
Η Στεφανία Ρουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1972. Σπούδασε Διαφήμιση, Διοίκηση Επιχειρήσεων, Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας και Ομαδική Ψυχοθεραπεία. Εργάστηκε σε μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις και μικρότερες ελληνικές, σε εμπορικά κυρίως τμήματα. Για κάποια χρόνια είχε τη δική της επιχείρηση, ένα μεσιτικό γραφείο. Από το 2015, την κέρδισε ο χώρος της Ψυχικής Υγείας.
