“Το Χειμωνιάτικο Παραμύθι” δεν ανήκει στα έργα του Σαίξπηρ που βλέπουμε συχνά, ίσως γιατί όπως σχολίασε ο Δημήτρης Ναζίρης που καθόταν δίπλα μου στην πρεμιέρα “όταν κάποιος θέλει να θίξει το θέμα της ζήλιας, ανεβάζει τον Οθέλο”. Στον Θανάση Σαράντο όμως αρέσουν τα δύσκολα και τα παρουσιάζει με περίσσιο στυλ.
Επί σκηνής γράφει η Κατερίνα Νικολάου / [email protected]
Χωρίς στόμφο αλλά πολύ πάθος ο Θανάσης Σαράντος θίγει όχι τη ζήλια αλλά τους άρχοντες που φαίνονται κατώτεροι του αξιώματός τους και καταχρώνται της εξουσίας που τους δίνεται για τα δικά τους πάθη.
Ο βασιλιάς Λεόντιος, με ρούχα ένα νούμερο μεγαλύτερα, ένα σημειολογικό σχόλιο πάνω στον άνθρωπο που είναι πολύ “μικρός” για τη θέση του οδηγεί την οικογένειά του στην κόλαση σε μια παράσταση που θυμίζει πολύ αρχαία τραγωδία. Ποιος άραγε θεός τον τυφλώνει τόσο με ζήλια ώστε να διαπράττει μια τεράστια ύβρι με αθώα θύματα τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά; Κι όμως στο τέλος λυτρώνεται κι ας μη του αξίζει!
Με ένα εξαιρετικό καστ ο Θανάσης Σαράντος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί σε μια παράσταση που απέχει πολύ από τα ελληνικά δεδομένα. Χωρίς στόμφο αλλά με πολύ πάθος δημιουργεί χαρακτήρες που φέρουν μια λάμψη, μια αύρα που λάμπει στα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους. Ο Ορέστης Τζιόβας στο πρώτο μέρος ως Πολύξενος φάνηκε ελαφρώς αμήχανος, ίσως και αμήχανος μπροστά στην περιπέτεια που βρίσκεται μπλεγμένος, στο δεύτερο όμως μέρος ως Αυτόλυκος λάμπει και απελευθερώνεται επί σκηνής. Η Βάσια Χρήστου λάμπει ως Ερμιόνη και μεταμορφώνεται σε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στο δεύτερο μέρος χωρίς τίποτα να θυμίζει τον πρώτο ρόλο της, πράγμα δύσκολο που όμως φέρνει σε πέρας περίφημα. Η Βασιλίνα Κατερίνη παίζει εξαιρετικά την Περντίτα με ένα υπέροχο βλέμμα και μια δροσιά αθωότητας ενώ η Πηνελόπη Μαρκοπούλου έχει ένα υπεροχο στυλιζάρισμα ως θεά της Δικαιοσύνης που όμως έχει συμπόνοια, στον ρόλο της Παυλίνας. Ο Τζερόμ Καλούτα έχει μια υπέροχη φωνή και άρθρωση που φωτίζουν τον τριπλό του ρόλο. Ακόμα και ο μικρός Στέλιος Πανταγιάς ερμηνεύει υπέροχα παρά το νεαρό της ηλικίας του. Τι να πει κανείς για τον εξαιρετικό Γιάννη Δεγαΐτη που δίνει μια βίντατζ νότα ενός ηλικιωμένου που αν και πρεσβύτερος δυσκολεύεται να επιβάλει τη γνώμη του.
Στα σημεία που δεν “δούλεψαν” όπως θα έπρεπε συγκαταλέγονται η μουσική, τα φώτα καθώς και το στιγμιότυπο βίντεο με την αρκούδα που σίγουρα όπως και οι περισσότερες προβολές θα ήθελαν περισσότερη δουλειά. Αλλά αυτά ανήκουν στα δευτερεύοντα θεατρολογικά χαρακτηριστικά.
Μια μεγάλη σε διάρκεια παράσταση που όμως αξίζει καθώς ανήκει στα ωριμότερα έργα του Σαίξπηρ και το συγκεκριμένο ανέβασμα τονίζει τόσο τα κωμικά όσο και τα τραγικά του χαρακτηριστικά.
*Η παράσταση ανέβηκε για τρεις ημέρες στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και αποτελεί μετάκληση από το Από Μηχανής Θέατρο.
