«Η Δανάη έκανε ασταμάτητες ερωτήσεις για τη σχέση μου με το Στέφανο και εγώ όφειλα να της αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Κάναμε ήδη τρεις μήνες παρέα και δεν της είχα γνωρίσει ούτε ένα δικό μου άνθρωπο, ενώ εγώ είχα μπει για τα καλά στη ζωή της. Δεν είναι δίκαιο, ούτε πειστικό. Έπρεπε να την κάνω να μ εμπιστευτεί σε απόλυτο βαθμό.
Βέβαια δεν είχε δείξει κάποιο σημάδι ανασφάλειας απέναντι μου, όμως έτρεμα στην ιδέα ότι μπορεί να με ξέκοβε ξαφνικά και να με πετούσε από τη ζωή της για κάποια καινούργια φίλη , ίσως για κάποια μαμά από τις κούνιες με την οποία θα είχε σίγουρα παραπάνω κοινά ενδιαφέροντα από ό,τι είχαμε εμείς. Η κούραση και η μονοτονία της επιτέλους θα έβρισκαν ταύτιση».
Μια συνηθισμένη ιστορία. Ένα ερωτικό τρίγωνο. Δυό γυναίκες σε ανταγωνισμό για την κατάκτηση ενός άνδρα. Θα μπορούσε να ήταν μια ερωτική ιστορία. Φαινομενικά.
Γιατί η Μαρία Μαρσέλου (ψευδώνυμο) στο βιβλίο της «Επικίνδυνη» εκ Ψυχογιός χτίζει δυό χαρακτήρες γυναικών που παλεύουν να κρυφτούν κάτω ή μέσα στην επιφάνεια και τις κοινωνικές συνθήκες.
Πίσω και λίγο πιο μέσα από αυτά, λίγο πιο βαθιά από αυτή την ερωτική έλξη του θηλυκού για το κυρίαρχο αρσενικό, υπάρχει η γυναικεία ιδιοσυγκρασία. Αυτή που δημιουργήθηκε μέσα από στερεότυπα, ματαιώσεις, συνεχόμενες διαψεύσεις, ανατροπές αλλά και μια ακατανίκητη δύναμη για επιβίωση.
Η Μαρία Μαρσέλου υπογράφει ένα 100% γυναικείο βιβλίο. Η Ηλέκτρα ανεξάρτητη, αυτοδημιούργητη, γεμάτη αυτοπεποίθηση. Η Δανάη, μητέρα δυό αγοριών, ευαίσθητη, μονοδιάστατη, αφοσιωμένη. Ο Δημήτρης, ο άνδρας που διαθέτει «όλο το πακέτο» όπως θα έλεγαν δυό φίλες μεταξύ τους χαμηλώνοντας τη φωνή τους. Φαινομενικά. Γιατί τίποτε και κανένας δεν είναι όπως φαίνεται.
«Άνοιξα την πόρτα όσο πιο σιγά μπορούσα. Τους είδα απευθείας να το κάνουν στο πάτωμα, η μουσική δυνατά, τα ρούχα τους πεταμένα γύρω τους, τα ζωώδη ένστικτα του άντρα μου και της Ηλέκτρας σε απόλυτο κρεσέντο μπροστά στα αθώα μάτια μας. Δε μας αντιλήφθηκαν αμέσως. Είχαμε μείνει να τους κοιτάμε σοκαρισμένοι με κομμένη την ανάσα. Το πλήγμα ήταν τεράστιο ακόμη και για μένα που ήξερα».
Αλήθεια πόσο καλά νομίζεις ότι γνωρίζεις τους κοντινούς ανθρώπους της ζωής σου;
