Γράφει η Κατερίνα Τζαβάρα | Συγγραφέας – Εκπαιδευτικός
Χριστούγεννα. Η γιορτή της αφθονίας. Το κάλεσμα για υπερβολή. Η χαρά του glitter και της παγιέτας. Φοράμε πλουμιστά στολίδια στα ρούχα μας, στα έπιπλα, στο γραφείο, ακόμη και στα κατοικίδιά μας. Όσοι έχουν παιδιά, βιώνουν τα έθιμα και τα έξοδα στο μέγιστο. Όσοι δεν έχουν, τα ζουν κατά προσέγγιση με τα ανίψια και τα βαφτιστήρια τους. Οι κοινωνικές συνθήκες και συμβάσεις επιβάλλουν να είμαστε χαρούμενοι, λαμπεροί και αισιόδοξοι. Φιλάνθρωποι αλλά με γιορταστική διάθεση. Αλήθεια, πόσο περήφανο θα ήταν το διασημότερο μωρό του κόσμου αν έβλεπε τον τρόπο που γιορτάζουμε τη γέννησή του;
Ή μήπως βλέπει;
Οι μέρες αυτές φέρουν πράγματι κάτι μαγικό μαζί τους. Την αίσθηση του ανήκειν σε μία παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων που μοιράζεται παρόμοιες αξίες, πιστεύω και συνήθειες. Δεν είναι τυχαίο που άνθρωποι, κατά δημόσια δήλωσή τους άθεοι ή αγνωστικιστές, εύχονται Χρόνια Πολλά και Καλά Χριστούγεννα στους υπόλοιπους φίλους τους με μεγάλη θέρμη, ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χρησιμοποιούμε κοινά σύμβολα και ευχές για να γιορτάσουμε κάτι που ξεχνάμε τις υπόλοιπες μέρες: τη γέννηση της ελπίδας, της αλλαγής προς το καλύτερο, της προσωπικής μάχης για την επικράτηση του δικαίου στην κοινωνία.
Ακόμη κι αυτή η εκδήλωση, όμως, συνεορτασμού μεταξύ εκατομμυρίων ανθρώπων εμπεριέχει την έννοια του αποκλεισμού και του ηθικού αποπροσανατολισμού. Γιατί, ποια σχέση μπορεί να έχει αυτή η ξέφρενη επίδειξη ευμάρειας και ευτυχίας με το μήνυμα της ταπεινότητας των Χριστουγέννων; Πώς συνδέεται η προσωπική μας προβολή με την ουσία του χριστιανισμού για αυταπάρνηση και αλληλεγγύη; Και το πιο τραγικό… με ποιες πράξεις εξαντλούμε οι περισσότεροι την κοινωνική μας ευαισθησία όταν δίπλα μας προσπαθούν να επιβιώσουν χιλιάδες φτωχά και άρρωστα παιδιά, ανήμποροι και εγκαταλελειμμένοι ηλικιωμένοι;
Η πίστη αφορά σε μία πολύ προσωπική διαδρομή και επιλογή. Όλοι αναζητούμε ασφάλεια, διέξοδο ή παρηγοριά σε κάτι ή κάποιον πέρα από το υπαρκτό που συνήθως δεν επαρκεί στις κρίσιμες ώρες. Είτε είσαι βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, είτε αναζητάς ακόμη απαντήσεις για την ύπαρξη ή μη μιας ανώτερης πνευματικής δύναμης, είτε ακολουθείς πιστά το τελετουργικό της Εκκλησίας, είτε ανάβεις μόνο ένα κερί για τη σωτηρία της ψυχής σου, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις πως η ιστορία της ζωής του Χριστού, ακόμη και σαν αφήγημα, έχει τεράστια αξία και δύναμη για την ατομική ευθύνη και τη συλλογική δράση των κοινωνιών. Ο Χριστός, ως πρόσωπο ή σύμβολο, είναι η αγάπη, η καλοσύνη, η αποδοχή.
Θα ήταν μια μεγάλη κατάκτηση για τον άνθρωπο αν μπορούσε να συμπορευτεί με αυτές τις αξίες στην πραγματική ζωή. Αυτή μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων.
