ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΑ Γράφει η Άντζελα Ζιούτη/ συγγραφέας / [email protected]
Ο Ιανουάριος πήρε το όνομα του από το ρωμαϊκό θεό Ιανό. Ήταν ο θεός που επόπτευε τις κρίσιμες στιγμές της ζωής των ανθρώπων. Οι Ρωμαίοι μάλιστα τον παρίσταναν διπρόσωπο. Στις πύλες της Ρώμης το άγαλμα του κοίταζε ταυτόχρονα προς τα πίσω και προς τα μπρος, συμβολίζοντας το παρελθόν και το μέλλον. Στο χέρι του μάλιστα κράταγε ένα κλειδί.
Κανονικά θα έπρεπε να κρατάει στο άλλο του χέρι μία μπάλα χιόνι. Αφού σχεδόν κάθε Ιανουάριο οι πόλεις σκεπάζονται με το λευκό πέπλο του χιονιά. Ολόκληρα οικιστικά τετράγωνα μεταμορφώνονται σε …. κουραμπιέδες, θυμίζοντας μας τους κουραμπιέδες με την άχνη που τρώγαμε τα Χριστούγεννα κιόλας.
Τα οχήματα κινούνται μόνο με αντιολισθητικές αλυσίδες και οι πεζοί κινούνται μόνο … αν έχουν κάποια επείγουσα εργασία. Τα τηλεοπτικά κανάλια προειδοποιούσαν άλλωστε: μην βγαίνετε από το σπίτι σας αν δεν υπάρχει σπουδαίος λόγος. Όσο και αν η απόκτηση γνώσης είναι σπουδαίος λόγος για να βγεις και να πας στο σχολείο, αυτά παρέμειναν κλειστά. Στην αρχή της κακοκαιρίας πάγωσαν οι λέβητες και οι αίθουσες δεν μπορούσαν να ζεσταθούν. Κάπου σπάσανε ακόμη και οι σωλήνες. Κάπου αλλού «σπάσανε» τα νεύρα των οδηγών, όταν η κυκλοφοριακή συμφόρηση δεν είχε προηγούμενο. Κόρνες ακόμη και βρισίδια αντάλλασσαν μεταξύ τους κρατώντας το τιμόνι.
Ευτυχώς, οι απανταχού μαθητές θα κλείσουν τα βιβλία για λίγες – λευκές – μέρες. Και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους θα παύσουν τα καθήκοντά τους. Να αντιμετωπίζουν δηλαδή στην πράξη προβλήματα της καθημερινής σχολικής ζωής, βοηθώντας τον μαθητή στην προσαρμογή του στο σχολείο και συμβάλλοντας θετικά στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Να διακρίνουν και να αξιοποιούν τις ιδιαίτερες κλίσεις και δεξιότητες των μαθητών, να κατανοούν και να αμβλύνουν τα προβλήματα της εφηβικής ηλικίας, να ενισχύουν και να τροφοδοτούν την αυτοεκτίμηση των μαθητών, κάτι που αντιθέτως το σχολικό σύστημα «υπονομεύει» με τις εξετάσεις και την αποτυχία. Επιλύοντας τα ποικίλα ζητήματα της καθημερινής σχολικής ζωής, από τα απλά μαθησιακά προβλήματα μέχρι τα κρούσματα της νεανικής παραβατικότητας. Με τον αμείωτο αλτρουισμό τους, το σχολείο θα πρέπει πάψει να συμβολίζει στα μάτια των έφηβων μαθητών την καταπίεση, την καθημερινή απειλή για την αυτονομία τους και της διάψευσης των προσδοκιών τους και θα συμβάλλουν τα μέγιστα στη διαμόρφωση της προσωπικότητας τους και στον επαγγελματικό τους προσανατολισμό. Αυτό το τελευταίο ειδικά, οι ίδιοι, το κατέχουν άριστα, καθώς μέχρι να διοριστούν εργάσθηκαν σε σουβλατζίδικο, σε ταξί, σε κατάστημα με φωτοαντίγραφα και σε καθαριστήριο. Τώρα πια μπροστά στον μαυροπίνακα θα μνημονεύουν καμιά φορά εκείνες τις δύσκολες μέρες, όταν ένας μαθητής από το τελευταίο θρανίο διακόψει την ακαταλαβίστικη παράδοση των μιγαδικών αριθμών, ρωτώντας σαστισμένος: «Κύριε, τι μας χρειάζονται εμάς, όλα αυτά;». Ο νεοδιοριζόμενος Μαθηματικός, θα ξεροβήξει αμήχανα, λέγοντας μετά από μία παύση: «Η γνώση στον άνθρωπο, είναι ότι το σουβλάκι στην πίτα. Αυτή δίνει το περιεχόμενο». Μιλάει η πείρα.
