Ένα συγκλονιστικό κείμενο από καρδιάς για την καθημερινότητα μιας οικογένειας της Πολεμικής μας Αεροπορίας:
“H ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ: Η δική μου ιστορία. Από τότε που ήμουν μικρός. Τότε που οι γονείς μου, μου έμαθαν τα πρώτα ιδανικά, τις πρώτες αξίες. Και τα πήρα εφόδιο να προχωρήσω. Και σαν παιδί κάπου εκεί στην Γ΄ Γυμνασίου ο μεγάλος αδελφός μου χάρισε το πρώτο μου τεύχος από το διμηνιαίο τότε περιοδικό ΠΤΗΣΗ και ΔΙΑΣΤΗΜΑ. Μέσα στις σελίδες του είχα την πρώτη μου επαφή με τον κόσμο της Αεροπορίας. Είδα για πρώτη φορά σε φωτογραφία F-16. Αυτό ήταν το δικό μου μικρόβιο. Το μικρόβιο έγινε ίωση και κόλλησα άσχημα.
Η είσοδος μου στη ΣΤΥΑ λίγα χρόνια αργότερα ήταν η αρχή του ονείρου και όταν το 1995 παρουσιάστηκα πιτσιρίκι σε βαθμό και ηλικία στην Ν. Αγχίαλο, σήκωσα το κεφάλι ψηλά και αντίκρισα F-16 με τα δικά μας με τα ελληνικά χρώματα. Δεν το κατάλαβα τότε, αλλά όταν πέρασα την πύλη της Μονάδας και χάζεψα τα αεροσκάφη, τότε παντρεύτηκα για πρώτη φορά. Η ΠΑ έγινε δεσμός. Κάθε δεσμός και όνειρο όμως έχει τόσο όμορφες όσο και άσχημες έως τραγικές εικόνες.
Ο Ιανουάριος του 1996 με βρήκε απροετοίμαστο για αυτό που βίωσα. Δεν λέγονται δεν γράφονται τα βιώματα της νύχτας των Ιμίων. Άνθρωποι και μηχανές στα δύσκολα. Εκείνο το ξημέρωμα απλά δεν ξεχνιέται. Ο χαμός των τριών συναδέλφων μου του ΠΝ και το «ευχαριστώ» ακόμα προκαλούν σφίξιμο και κόμπο στο στομάχι. Κυκλοφορούσα στην πόλη του Βόλου και αισθανόμουν ότι οι πολίτες με κατηγορούσαν ως ανίκανο καθότι ο τότε πρωθυπουργός είπε ευχαριστώ σημαίνει ότι εμείς δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε. Λάθος. Νόμιζα πως εκείνο το πρωί τα δάκρυα μου θα ήταν και τα τελευταία. Όχι όμως δεν ήταν. Ήταν μόνο η τελευταία φορά που έσκυψα το κεφάλι. Δεν ντράπηκα ποτέ ξανά. Μόνο έκλαψα ξανά έκτοτε.
Η σχέση μου με την ΠΑ προχωρούσε και το δέσιμο γινόταν ολοένα πιο μεγάλο. Το 2000 πήγα ως άγημα στην κηδεία ιπταμένου που σκοτώθηκε στο καθήκον. Καθήκον… Το κεφάλι ψηλά. Με κόπο αλλά ψηλά. Με τον Ηλιάκη, ψηλά. Με κάθε δυσκολία ψηλά. Με κόπο αλλά το κεφάλι ψηλά. Παρέλαση στο Βόλο και στη Θεσσαλονίκη. Έκλεισα το μάτι στον Γρίβα το 1996 και έδειξα τα αχαμνά μου ανατολικά (για όσους κατάλαβαν). Γέλασα φορτωμένος με πυρομαχικά σε μια πλατφόρμα MHU και τον Γ. Μ. να τραγουδάει καροτσιέρη καροτσιέρη φορτώνοντας ρουκέτες για αποστολή, τραγούδησα ξημερώματα Παρμενίων (5 σερί μέρες μέσα) στην Καράμπα με μια κιθάρα, ρετσίνα, ψωμί και κρεμμύδι και έμαθα σε κάθε στραβή να δακρύζω αλλά το κεφάλι ψηλά. Για κάποιους πολλά για κάποιους λίγα.
Για μένα το αποτέλεσμα του δεσμού με την ΠΑ ήταν να γίνει βίωμα. Η ΠΑ δεν είναι εργοδότης. Δεν είναι δουλειά. Είναι λειτούργημα καθήκον και βίωμα.
Όταν έκανα την πρόταση γάμου στη Μάνια, της είπα ότι αν γίνει μια στραβή, πόλεμος ή φυσική καταστροφή εγώ… θα λείπω. Η ΠΑ δεν αντίζηλος. Ούτε ερωμένη. Είναι ο δρόμος για να δείξεις από τι είσαι φτιαγμένος. Σε ψήνει και σε αντρώνει. Σου μαθαίνει να κατηγοριοποιείς τα συναισθήματα σου, την λογική σου σκέψη. Είναι το μέσο με το οποίο ο καθένας μας αναδεικνύει τον καλύτερο εαυτό του. Και δεν είναι μόνο αυτή. Η ΠΑ είναι μια οικογένεια. Ένας κύκλος όπου τέμνονται και άλλοι κύκλοι και άλλοι άνθρωποι άλλων κλάδων. Ανάμεσα σε ανθρώπους από ατσάλι που ακολουθούν το καθήκον για το κοινό καλό, μπαίνουν στη φωτιά και λάμπουν σαν χρυσάφι θα βρεις τον ιερέα στα Άγραφα, τον εθνοφύλακα στα Δωδεκάνησα, την αποσπασμένη δασκάλα στη Νίσυρο με το παιδί της, τον Ακρίτα στην Αλεξανδρούπολη που δακρύζει στην έπαρση της σημαίας, τον τραυματιοφορέα του ΕΚΑΒ, την εθελόντρια σε ομάδα της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας αλλά και κόσμο που δεν εκτελεί λειτούργημα προς το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό αλλά εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα στην καθημερινότητα του και ψάχνει την ευκαιρία διακριτικά και ταπεινά να κάνει το καλό για τον συνάνθρωπο του είτε είναι ο ψαράς στην Κάλυμνο είτε ένας υπάλληλος στην Αθήνα.
Η καθημερινότητα. Η δική μου. Η δική σου. Πόσο διαφορετική… Πόσο ίδια απλά σε άλλο μέτρο. Εγώ ξυπνάω την 05:30 κάθε μέρα. Να ξυριστώ να βάλω το εθνόσημο και να κοιτάξω το κινητό μου τηλέφωνο. Ναι κάθε πρωί κοιτάζω το τηλέφωνο μου. Μήπως έχασα κάποια κλήση τη νύχτα… Ο αριθμός του Κέντρου Επιχειρήσεων της Μονάδας είναι ο μόνος με κεφαλαία γράμματα στην λίστα επαφών. Αμέσως μετά ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα στις ειδήσεις. Μήπως υπάρχει κάτι. Βλέπεις ο απέναντι έχει ξεφύγει. Όχι στα λόγια. Έμαθα να μην ακούω πολιτικούς εκατέρωθεν. Έμαθα να αδιαφορώ για «ευχαριστώ» και βαρύγδουπες δηλώσεις. Έμαθα να διακρίνω, να ξεχωρίζω και να πορεύομαι με συναδέλφους και Έλληνες πολίτες που το καθήκον είναι καθημερινότητα και όχι τυχοδιωκτικές μεγαλόστομες δηλώσεις. Η δική μου καθημερινότητα. Πρώτα ο Θεός το μεσημέρι θα γυρίσω στο σπίτι στη γυναίκα μου στα σπλάχνα μου που το βράδυ θα τα φιλήσω στο μέτωπο και θα πω η Παναγιά στα όνειρα σας. Η Πατρίδα η Οικογένεια και ο Χριστός μου. Η δική μου καθημερινότητα και η δική μου ζωή.
Για κάποιους η καθημερινότητα τους είναι παραπλήσια με την δική μου σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Φίλε Γιώργο Μπαλταδώρε που είσαι συνονόματος, φαντάζομαι πως και εσύ είπες στην γυναίκα σου ότι αν γίνει μια στραβή… θα λείπεις. Εγώ εκτέλεσα δυο 24ωρες υπηρεσίες πρόσφατα. Εσύ έπρεπε να φύγεις την Μ. Πέμπτη για την Σκύρο για readiness μαζί με προσωπικό ιπταμένων και τεχνικών για 7 ημέρες. Δεν γνωρίζω ποιοι ήσασταν εκεί Μ. Σάββατο και Κυριακή του Πάσχα του 2018 μακριά από τα σπίτια σας αλλά ξέρω ότι ήσασταν από ατσάλι ο καθένας με τον τρόπο του. Κάθε πρωί κάποιο τηλέφωνο κοιτούσες και εσύ. Το κινητό σου για κλήσεις από την οικογένεια. Μήπως συνέβη κάτι και έχασες κλήση. Το τηλέφωνο για το scrabble. Χτύπησε το ρημάδι. Χτύπησε. Την μέρα που θα γυρνούσατε όλοι πίσω στην Τανάγρα. Ιπτάμενοι, οπλουργοί και μηχανικοί. Όλη η ομάδα δυο τηλέφωνα κοιτούσατε. Το δεύτερο χτύπησε το ρημάδι. Εσύ Γιώργο μου δεν γύρισες ποτέ στην γυναίκα σου στα σπλάχνα σου. Δεν με ενδιαφέρει προς το παρόν ο λόγος της συντριβής του μαχητικού ούτε θα αναλύσω τον αυτονόητο ηθικό αυτουργό. Με νοιάζεις εσύ. Και τόσοι άλλοι. Δεν σε γνώρισα από κοντά ποτέ μου. Δεν είχα την τιμή και την χαρά. Είσαι ένα κομμάτι της δικής μου ιστορίας και επίγειας πορείας. Να ξέρεις. Έκλαψα πάλι, αλλά το κεφάλι ψηλά. Για το καθήκον. Για την ΠΑ. Γιατί η δική μου και δική σου ΠΑ είναι το μέσο με το οποίο ο καθένας μας αναδεικνύει τον καλύτερο εαυτό του”.
Του George Sarigiannidis
Και το σχόλιο της συζύγου του Μάνια Φυλακούδη:
“Ως γυναίκα σου και μητέρα των δύο παιδιών μας, θα ήθελα να σου πω ότι και εμείς νιώθουμε ότι έχουμε 2,οικογένειές γιατί εσύ με την τόση σου αγάπη μας το πέρασες. Να ξέρεις ότι και πόλεμος να γίνει είμαι τόσο προετοίμασμενη χάρη σε εσένα που τα βλαστάρια μας θα μπορέσω να τα προστατέψω. Από εσένα θέλουμε εκείνη την ώρα το μυαλό σου, τη ψυχή σου και το σώμα σου να είναι δοσμένο στην δεύτερη οικογένεια σου. Ως σύζυγος οπλουργου_πυροτεχνουργου κάθε φορά που έχει ανατινάξεις και φεύγει το πρωί από το σπίτι παρακαλώ το θεό να είναι καθαρό το μυαλό του και Ν τον φυλάει η Παναγία να γυρίσει το μεσημέρι σπίτι. Κάθε φορά περιμένω να με πάρεις εσύ τηλέφωνο και να μου πεις αγάπη μου τελείωσα. Ποτέ δεν παίρνω εγώ τηλ, ακόμη και στο σχολείο των παιδιών ενημέρωσα ότι και να γίνει θα πάρουν εμένα γιατί δεν θέλω να τρομάξεις και να αγχώθεις την ώρα της ανατιναξης. Σ αγαπώ. Σ αγαπάμε και οι τρεις γυναίκες της ζωής σου, είμαστε περήφανες”.
