Η Φανταστική Φοίβη είναι η πρωταγωνίστρια του βιβλίου. Είναι ένα κοριτσάκι που πηγαίνει δημοτικό και ξεκινάει στο καινούργιο της σχολείο με ενθουσιασμό.
Όμως στην προσπάθεια της να κάνει φίλους αλλάζει τα μαλλιά της, τα ρούχα της, τα παπούτσια της, τη φωνή της, ακόμα και το χαμόγελο της. Έτσι όμως χάνει όλα αυτά που την κάνουν ξεχωριστή και μοναδική.
Το ερώτημα είναι – Θα μπορέσει τελικά η Φανταστική Φοίβη να γίνει αποδεκτή χωρίς να αλλάξει όλα αυτά που την κάνουν φανταστική;
Δεν θα σας αποκαλύψω τι γίνεται… απλά θα πω ότι το βιβλίο έχει χαρούμενο τέλος!
H Ελληνοβρετανίδα συγγραφέας Χριστιάνα Γραμματικούδη έχει ερεθίσματα από δύο χώρες ενώ γράφει σε δύο γλώσσες.
Μητέρα και η ίδια, τρέφει μεγάλη αγάπη στην παιδική λογοτεχνία και τη δημιουργική γραφή.
Τι σας έκανε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Το βιβλίο γράφτηκε για να εκφράσει εμπειρίες και αγωνίες μιας μητέρας που μεγαλώνει παιδιά. Αυτές ακριβώς θέλησα να μοιραστώ διότι ο κάθε συγγραφέας πρωτίστως γράφει όταν έχει κάτι βιωματικό να πει. Ακόμα και αν είναι απλά και καθημερινά συμβάντα.
Παρόλο που μένουμε στην πόλη, έχουμε έναν χώρο κάτω στην γειτονιά όπου παίζουν όλα τα παιδάκια από τις γύρω γύρω πολυκατοικίες. Το καλοκαίρι σχεδόν καθημερινά κατεβαίνω με τα δύο μικρά παιδιά μου και έχω την ευκαιρία να γνωρίσω όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Μια ομάδα από αγοράκια γύρω στα επτά ετών παίζουν κυρίως ποδόσφαιρο με μεγάλο ενθουσιασμό. Μία μέρα, πέρυσι το καλοκαίρι, πλησίασε την ομάδα των αγοριών ένα καινούργιο παιδάκι στη γειτονιά. Δεν τον άφησαν να παίξει ποδόσφαιρο μαζί τους γιατί, όπως του είπαν, είχαν συμπληρώσει την ομάδα τους. Αυτός προσπαθούσε επίμονα να παίξει μαζί τους.
Στεναχωρήθηκα πολύ όταν το είδα αυτό γιατί έβλεπα πόσο λυπήθηκε.
Εγώ και τα δύο παιδιά μου, που ήταν μικρά τότε, καλέσαμε το καινούργιο αγοράκι, που ήταν μόνο του, να παίξει μαζί μας και έτσι χάρηκε λίγο.
Σιγά- σιγά περνούσαν οι εβδομάδες και το καινούργιο αγοράκι συνέχισε να παίζει μαζί μας και δειλά-δειλά η ομάδα των αγοριών ξεκίνησε να το βάζει και αυτό στην ομάδα τους. Σήμερα είναι όλοι φίλοι. Ακόμα και τα παιδιά χρειάζονται τον χρόνο τους.
Αυτή ήταν η αφορμή για την πρώτη ιστορία της Φοίβης. Ένιωσα ότι τα παιδιά μπορούν να γίνουν σκληρά και να αποκλείσουν το νέο παιδί χωρίς ιδιαίτερο λόγο και χωρίς ακόμα ακόμα να το συνειδητοποιούν. Θέλησα λοιπόν να επικοινωνήσω μέσα από αυτήν την ιστορία ένα πραγματικό ζήτημα που αφορά την κοινωνικοποίηση και ομαλή ένταξη των μικρών παιδιών σε ευρύτερες κοινωνικές συναναστροφές πέρα από την οικογένεια τους ελπίζοντας ότι θα βοηθηθούν, παιδιά και γονείς, στην καθημερινότητα τους. Ήθελα να μπορέσω μέσα από το βιβλίο να μιλήσω και στα δικά μου παιδιά γι’ αυτό το θέμα. Πως επιλέγουμε φίλους, πως αντιμετωπίζουμε την απόρριψη, πως είμαστε όλοι διαφορετικοί. Όλα αυτά τα ζητήματα ξεπήδησαν από αυτό το απλό περιστατικό αλλά και από άλλα ανάλογα.
Πόσο βασικό είναι το θέμα της αποδοχής και μάλιστα για ένα παιδί;
Από την ζεστή αγκαλιά της οικογένειας, όπου υπάρχει αποδοχή και αγάπη, τα μικρά παιδιά βγαίνουν για πρώτη φορά στην κοινωνία, όπου όλοι δεν θα τους αντιμετωπίζουν απαραίτητα με τον ίδιο τρόπο και θα πρέπει να μπορούν να έχουν τα εργαλεία να το αντιμετωπίσουν και αυτό.
Είμαστε όλοι διαφορετικοί, με διαφορετικές ανάγκες και αλλάζουμε καθώς μεγαλώνουμε. Δεν μπορούμε να ταιριάζουμε όλη την ώρα και για όλα τα χρόνια με τους ίδιους ανθρώπους. Κανείς μας όμως δεν θέλει να μας απορρίπτουν. Όλοι μας θέλουμε να είμαστε αρεστοί, να είμαστε κοινωνικοί, να μας αγαπάνε. Ατυχώς όμως δεν θα μας συμπεριφερθούν όλοι καλά και τα μικρά παιδιά μπορεί να πληγωθούν πάρα πολύ από κάτι τέτοιο. Υπάρχουν όμως πάντα αυτοί που σε αγαπάνε και σε θέλουν γι’ αυτό που είσαι.
Πως αντιμετωπίζεται η απόρριψη;
Εγώ μπορώ να μιλήσω μόνο ως μητέρα και πώς αντιλήφθηκα το θέμα σε σχέση με τα παιδιά μου και όχι ως ειδικός.
Ως μητέρα δύο μικρών παιδιών, το ένα στα νήπια και το άλλο στο δημοτικό, παρατήρησα στις σχέσεις τους με τα άλλα παιδιά ότι σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες τα παιδιά είναι ανοιχτά, κοινωνικά και παίζουν μεταξύ τους με σχετική ευκολία. Πλησιάζουν τον άλλον με τις καλύτερες προθέσεις. Είναι πιο ανοιχτά και αθώα από τους ενήλικες. Παρόλα αυτά, δεν παύουν να υπάρχουν στιγμές που κάποιο παιδί δεν θα θέλει να παίξει μαζί τους και θα τους το πει ανοιχτά. Οι λόγοι της απόρριψης είναι πολλοί και διάφοροι, δεν έχει σημασία το γιατί. Πολύ συχνά μια απλή αλλαγή στην ρουτίνα τους αρκεί να τα κάνει αρνητικά. Σημασία έχει να μπορέσουν να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την απόρριψη. Όταν είναι πολύ μικρά δεν το παίρνουν κατάκαρδα, αλλά όσο μεγαλώνουν λίγο το αντιλαμβάνονται περισσότερο. Νομίζω όμως, ως γονιός, αν τύχει να δεις κάποιο παιδί να απορρίπτει το δικό σου, πληγώνεσαι περισσότερο από το παιδί σου, διότι σε κάποιο βαθμό νιώθεις ανήμπορος να βοηθήσεις. Δεν μπορείς να αναγκάσεις τα άλλα παιδιά να παίξουν με το δικό σου. Είναι κάτι που θα το καταφέρει ή όχι μόνο του. Με στεναχωρούν οι αρνητικές συμπεριφορές. Είναι απολύτως αποδεκτό να μην προτιμάς κάποιον για παρέα αλλά ας το κάνεις χωρίς να υποτιμάς τον άλλον. Αυτό απαιτεί μια ωριμότητα που προκύπτει αργότερα. Ίσως κάποιες φορές αργεί και σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Εγώ ήθελα να εξηγήσω στα παιδιά ότι είναι πολύ καλύτερη λύση να βρίσκεις κάποιον που θέλει πραγματικά να παίξει μαζί σου και να μην επιμένεις σε αυτά που δεν σε θέλουν. Επίσης ήθελα να τους μεταδώσω το μήνυμα να έχουν αυτοπεποίθηση για τον εαυτό τους. Η αντιμετώπιση της απόρριψης είναι μέσα στην ζωή. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν θα ταιριάζεις. Πρέπει όμως να συμβιώσεις μαζί τους με αμοιβαίο σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Το βιβλίο αυτό είναι χαρούμενο και χρωματιστό αλλά είναι και μεγάλη ευκαιρία να μιλήσουν τα παιδιά αλλά και οι γονείς για το πώς νιώθουν για την φιλία και τις σχέσεις με τους άλλους.
Πώς βιώνει την απόρριψη ένα παιδί; και πώς ένας ενήλικας;
Οι ενήλικες μπορούν να αντιμετωπίσουν καλύτερα ανάλογες καταστάσεις λόγω εμπειρίας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους πληγώνει λιγότερο η απόρριψη. Τα μικρά παιδιά δεν ξέρουν να το αντιμετωπίσουν και μπορεί να τα αφήσει μπερδεμένα και λυπημένα.
Η απόρριψη μπορεί να σημαδέψει την ζωή μας σε οποιαδήποτε ηλικία, αν το αφήσουμε. Πρέπει να φανούμε δυνατοί και να το διαχειριστούμε με θετικό τρόπο. Δεν πρέπει να το χρεώσουμε εξ ολοκλήρου στον εαυτό μας ή ακόμα και στους άλλους, χωρίς να εξετάσουμε την πιθανότητα ότι δεν φταίει απαραίτητα κάποιος. Απλά μερικές φορές ταιριάζουμε με κάποιον, μερικές φορές όχι. Οι φιλίες αλλάζουνε, οι παρέες αλλάζουνε, εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε. Οι σχέσεις είναι ρευστές, κάποιες φιλίες ευτυχώς αντέχουν το πέρασμα του χρόνου και αυτές είναι και οι πιο σημαντικές. Εγώ έχω λίγες και καλές φίλες και φίλους που έχω χρόνια. Θα το επιθυμούσα αυτό και για τα παιδιά μου, να αποκτήσουν δηλαδή στέρεες και μακροχρόνιες φιλίες.
Τι βοηθάει να αποδεχόμαστε περισσότερο τον εαυτό μας και τους άλλους;
Βοηθάει πάρα πολύ να έχουμε αγάπη από τους δικούς μας ανθρώπους. Αν τα παιδιά έχουν από κάπου αγάπη και αποδοχή, από τους γονείς τους, την ευρύτερη οικογένεια, φίλους, δασκάλους, τότε θα έχουν μία πανοπλία να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Το να διαβάζει ο γονιός στο παιδί του το βράδυ πριν κοιμηθεί και να συζητάει μαζί του, όσο μικρό και να είναι, πιστεύω ότι είναι τρυφερό και σημαντικό στο δέσιμο και στην επικοινωνία μεταξύ τους. Η απόρριψη πονάει αλλά πολύ λιγότερο όταν έχεις αυτοπεποίθηση και όταν νιώθεις αποδοχή, υποστήριξη και αγάπη από αλλού. Θέλω να προσθέσω ότι τα βιβλία μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Μπορεί να δώσουν σωστά πρότυπα και να τα βοηθήσει να αντιληφθούν καλύτερα τον κόσμο γύρω τους.
Ποια είναι τα επόμενα βήματα σας ως συγγραφέας;
Φιλοδοξώ να βγάλω μια σειρά από ιστορίες με ήρωα την «Φανταστική Φοίβη». Το επόμενο είναι ήδη έτοιμο και ελπίζω ότι θα εκδοθεί σύντομα. Νιώθω μεγάλη αγάπη για την πρωταγωνίστρια του βιβλίου και θέλω να δω σε τι περιπέτειες μπορώ να την βάλω. Για μένα η Φοίβη είναι φανταστική, είναι το πρότυπο μου. Η μεταμόρφωση της είναι αλληγορική. Εξωτερικεύω συναισθήματα και αλλαγές που μπορούν να συμβούν μέσα μας. Ήθελα πολύ ένα κορίτσι σαν ηρωίδα διότι πιστεύω ότι χρειαζόμαστε ένα θηλυκό πρότυπο σε ένα βιβλίο που απευθύνεται και στα αγόρια και στα κορίτσια. Προς το παρόν θα συνεχίσω με παιδικά βιβλία και ελπίζω να απολαύσετε τις περιπέτειες της «Φανταστικής Φοίβης» όσο και εγώ και τα παιδιά μου.
