Η εικόνα αυτή κάνει από το πρωί το γύρο του κόσμου. Απεικονίζει πρόσφυγες να ξεπλένουν ένα βρεφάκι, κατ’ άλλους το πλύσιμο του βρέφους μετά τα γεννητούρια. Μέσα στην απάνθρωπη λασπουριά της Ειδομένης.
Στην Ειδομένη δεν δοκιμάζεται μονάχα ο πολιτισμός της Ευρώπης και η ουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δοκιμάζεται και ο δήθεν ανθρωπισμός των “no borders” και της κυρίας Τασίας. Καταρρέει ο ντεμέκ ανθρωπισμός που μας πουλούσε η διεθνιστική Αριστερά, η “ανα-θεωρητική” Αριστερά του “συνωστισμού”, των “ανοιχτών” πανεπιστημίων, της μη αξιολόγησης. Που χαρακτήριζε τους Έλληνες συλλήβδην ρατσιστές με το παραμικρό ή και με το τίποτε.
Δυστυχώς για αυτούς, αλλά και για όλους μας, ακόμη και ο ανθρωπισμός θέλει διαδικασία. Ειδάλλως καταλήγει σε ανθρωπισμό της λασπουριάς, της πείνας, της απελπισίας. Με πρώτους να την πληρώνουν τους αθώους, οικογένειες, μικρά παιδιά και βρέφη. Καταλήγει, επίσης, σε ανθρωπισμό που τροφοδοτεί τα πολιτικά άκρα.
Ο πρώτος που θα έπρεπε να ντρέπεται για την κατάσταση των Σύριων προσφύγων είναι εκείνοι που “κερδοσκόπησαν” και “κερδοσκοπούν” ακόμη ασελγώντας πάνω στους ανθρώπους και στα ανθρωπιστικά αισθήματα όλων. Είτε λέγονται κυβέρνηση, είτε λέγονται ΣΥΡΙΖΑ, είτε λέγονται “σταρ” της TV.
Ωραία τα μπράβο που ακούμε για τη συλλογή φαρμάκων και τροφίμων αλλά αυτά δεν είναι λύση. Ο κόσμος κάνει το καλύτερο που μπορεί, από το υστέρημά του πλέον προσφέρει ό,τι δύναται, αλλά αυτό δεν είναι λύση. Είναι βοήθεια, δεν είναι λύση. Όπως δεν είναι λύση τα δάκρυα και οι συγκινήσεις, πολύ φυσιολογικές για όλους εμάς που αντικρύζουμε το, μέχρι πρότινος, αδιανόητο. Τα χωράφια, εν προκειμένω, δεν είναι για καμάρι.
Λύση θα ήταν μια σοβαρή διαδικασία, μια πολιτική, ένα σχέδιο, από την ταυτοποίηση μέχρι τη μετακίνηση και τη διαμονή. Ένα σχέδιο που θα προστάτευε πρώτα απ’ όλους τους κατατρεγμένους. Να ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται. Να μη βρέχονται. Να μην κρυώνουν. Να μην πεινάνε. Ένα σχέδιο που πνίγηκε στις ιδεοληψίες. Ένα σχέδιο που δεν υπάρχει.
Π.Φρ.
