ΜΗ ΜΑΣΑΤΕ ΠΑΙΔΕΣ! ΤΩΡΑ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ…

0
1579
epa05982185 Australian actress Nicole Kidman (2-R) arrives for the premiere of 'The Killing of a Sacred Deer' during the 70th annual Cannes Film Festival, in Cannes, France, 22 May 2017. The movie is presented in the Official Competition of the festival which runs from 17 to 28 May. EPA/IAN LANGSDON
epa05982185 Australian actress Nicole Kidman (2-R) arrives for the premiere of ‘The Killing of a Sacred Deer’ during the 70th annual Cannes Film Festival, in Cannes, France, 22 May 2017. The movie is presented in the Official Competition of the festival which runs from 17 to 28 May. EPA/IAN LANGSDON

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΑ Γράφει η Άντζελα Ζιούτη/ συγγραφέας [email protected]

Το ξέρω. Ο πρώτος απολογισμός της ζωής ενός ανθρώπου γίνεται στα σαράντα. Είναι σαν να σπας τον κουμπαρά μετά από αποταμίευση χρόνων και να μετράς τα κέρματα.

Κι εκεί στο μέτρημα διαπιστώνεις ότι βρίσκεσαι ακριβώς στη μέση. Για αυτό καλείται και «μέση ηλικία». Ο όρος πάει ασορτί με τον όρο «κρίση της μέσης ηλικίας». Μια αναστάτωση και ένα φούντωμα είναι τα γνωρίσματα. Φταίνε και οι ρυτίδες που όλο βαθαίνουνε. Φταίνε και οι πρώτες λευκές τρίχες που ξέρεις καλά μέσα σου πως ήρθαν για να μείνουν. Λευκά μαλλιά. Μαύρα κέφια.

Ξαφνικά όλα σε στενεύουν. Ο μακροχρόνιος γάμος σου. Προχθές που γιόρταζες την επέτειο των δεκαέξι χρόνων, σκεφτόσουν πως και στη φυλακή να ήσουν θα … έβγαινες. Η δουλειά σου στην Τράπεζα στο τμήμα έγκρισης δανείων. Καλύτερα να σπούδαζες τότε στη Σχολή Καλών Τεχνών, τζάμπα πήγε τέτοιο ταλέντο στη ζωγραφική. Ένας Ρέμπραντ που βάζει σφραγίδες και στέλνει τραπεζικές αποφάσεις και υπολογίζει με το κομπιουτεράκι τα τοκοχρεολύσια. Ποτέ δε θα ξεχάσεις τη φράση του ταχυδρομικού υπαλλήλου πατέρα σου: «Ζωγράφος; Α, πα πα… στη ψάθα θα πεθάνεις». Ενώ αυτός πέθανε από έμφραγμα δύο μέρες πριν παραδώσει τα ένσημα για σύνταξη.  Έτσι σου ‘ρχεται να τα δώσεις όλα μια μούτζα. Ποτέ δεν είναι αργά. Αφού το είπε και η Νικόλ Κίντμαν: «Η ζωή αρχίζει στα σαράντα».

Σπίτι, επάγγελμα, τόπος κατοικίας. Κι εκεί που όλα έχουν επιτέλους σταθεροποιηθεί θέλεις να κάνεις την επανάσταση σου αλλάζοντας τα, όπως το «πουκάμισο» που αλλάζουν τα φίδια. Αλλά δεν μπορείς. Κάτι σε κρατάει πίσω. Τα κάγκελα της καθημερινότητας σου. Το ξυπνητήρι που χτυπάει πάντα στις επτά. Το φιλί που σου δίνει στα πεταχτά ο γιος σου πριν μπει στο σχολικό και σου ζητάει μαζί και τα «λύτρα»: ένα καινούργιο ζευγάρι αθλητικά παπούτσια σαν του φίλου του, του Γιάννη. Τα εννιακόσια τα ρημάδια τα ευρώ που παίρνεις κάθε μήνα από την Τράπεζα συν τα μπόνους. Τα απογεύματα του Σαββάτου που πας στο σούπερ μάρκετ και γεμίζεις το καλάθι. Γάλα, οδοντόκρεμα, σαμπουάν, τροφή για τον σκύλο, φέτες παρίζα για τοστ.

Η μπιρίμπα που παίζεις στη σαλοτραπεζαρία. Κι αν χάνεις δεν πειράζει. «’Οποιος χάνει στα χαρτιά, κερδίζει στην αγάπη» σύμφωνα με την παροιμία. Αγάπη; Ποια αγάπη, αναρωτιέσαι και σκύβεις το κεφάλι να δεις τη βέρα. Δύο φορές φτάσατε στο διαζύγιο και πάλι τα ξαναβρήκατε για χάρη του κανακάρη.
Το νιώθεις: χρειάζεσαι επειγόντως ψυχανάλυση.
Κι έναν καλό ψυχαναλυτή. Ίσως τον ίδιο τον  Ελβετό Καρλ Γιουγκ, που το είχε προβλέψει σωστά: «όπως το παιδί αντιμετωπίζει με φόβο τον κόσμο και τη ζωή, που του είναι άγνωστα, έτσι τρομάζει και ο ενήλικος μπροστά στο δεύτερο μισό της ζωής, σαν να τον περιμένουν εκεί άγνωστα, επικίνδυνα προβλήματα ή σαν να τον απειλούν απώλειες και θυσίες που δεν μπορεί να αναλάβει…».

Ποιον να πιστέψεις τώρα; Αχ, βρε Νικόλ τι μου έκανες…..

Προηγούμενο άρθροΤρεις συγκλονιστικές μαρτυρίες πολεμιστών της ΕΛΔΥΚ ‘74
Επόμενο άρθροΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΕΠΤΑΠΥΡΓΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Γεννήθηκα το Φεβρουάριο του ’68 στη Θεσσαλονίκη. Η μαμά λέει ότι εκείνη τη μέρα, χιόνιζε πολύ. Η συγκοινωνία είχε σταματήσει και το ολόλευκο αστικό τοπίο διακόπτονταν από τις βαθιές πατημασιές των περαστικών. Στην ίδια πόλη μερικά χρόνια μετά σπούδασα οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Από τα οικονομικά όμως αγάπησα πιο πολύ την ποίηση. Τον Λειβαδίτη, τον Καρούζο, τον Πρεβέρ. Γιατί η επιστήμη σε μαθαίνει πως να κουμαντάρεις τα λεφτά. Ενώ η ποίηση πως να κουμαντάρεις τη ψυχή. Το 1999 εκδόθηκε η συλλογή μου «Ο Θεός κατοικεί σε ουρανοξύστη, 31 ποιήματα της πόλης» από τον Παρατηρητή. Λίγο αργότερα το 2003 κυκλοφόρησε από τα Ελληνικά Γράμματα «Η Αρχιτεκτονική των σιωπηλών ημερών». Το πρώτο μου μυθιστόρημα εκδόθηκε από τη Φερενίκη το 2009 με τον τίτλο «Ο ήλιος στο πάτωμα». Προφητικός τίτλος για μια χώρα που κατρακύλησε κατόπιν στο ναδίρ. Αρθρογραφούσα στην Karfitsa και τώρα στο Thinkfree. Ευτυχώς που η σκέψη δεν είναι Μερσεντές να κατασχεθεί. Γιατί εδώ σκεφτόμαστε ακόμη. Ελεύθερα.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.