Όταν μπαίνει ένα λουκέτο, οι απολυμένοι επικαλούνται το ακόλουθο ποίημα του Γερμανού πάστορα Martin Niemöller, προκειμένου να κερδίσουν την συμπαράσταση των άλλων ή να τους επιτιμήσουν διότι δεν αντιδρούν στο δικό τους λουκέτο:“Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…
Για σένα που νομίζεις..
ότι η δική σου σειρά δε θα φτάσει ποτέ..
ότι επειδή ακόμη δε χρειάστηκε να πας στο νοσοκομείο
και να σε διώξουν
γιατί δεν έχεις λεφτά..
Ότι επειδή ακόμη έχεις ένα πιάτο φαί, δε θα στο πάρουν
Ότι ακόμη δε σου πήραν το σπίτι του πατέρα σου
για χρέη στο Δημόσιο, θα τη γλυτώσεις
Ότι επειδή το παιδί σου ακόμη είναι στο σχολείο, θα συνεχίσει..
Ότι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου”
Δεν λαμβάνουν υπόψη όμως ότι κι αυτοί κάποτε υπήρξαν εκείνοι που δεν αντέδρασαν. Γι’ αυτό και ελάχιστοι τους ακολουθούν. Σύμπτωμα της κρίσης…
TF
