Γράφει ο Γιώργος Φραδελάκης/[email protected]
Κανείς δεν μπορεί ν΄αμφισβητήσει την απόλυτα δίκαιη και πραγματικά τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Εξάλλου 15 χρόνια ήταν αυτά και το συγκεκριμένο γεγονός από μόνο του είναι αρκετό για να κάνει το 10ο πρωτάθλημα ακόμα πιο γλυκό. Και φυσικά η αξία του αντιπάλου, στην προκειμένη του Παναθηναϊκού, δίνει ακόμα μεγαλύτερη δόξα στο νικητή, ένα κλισέ που όμως έχει απόλυτη εφαρμογή και σε αυτή την περίπτωση. Μέσα από αυτή την… ήττα, ωστόσο, φαίνεται ότι οι «πράσινοι» τελικά κέρδισαν περισσότερα από εκείνα που έχασαν, ένα ακόμα δηλαδή πρωτάθλημα.
Η ιστορία βέβαια έγραψε και κανείς απολύτως δεν μπορεί να την αλλάξει. Καλύτερη ομάδα της σεζόν 2011-12 σε Ελλάδα κι Ευρώπη είναι ο Ολυμπιακός. Έχοντας μάλιστα βγάλει από τη μέση τόσο την κατά κοινή ομολογία πιο ισχυρή ομάδα, την ΤΣΣΚΑ στον τελικό της Ευρωλίγκα, όσο και τον επί μία 9ετία πρωταθλητή Ελλάδας, αφαιρώντας έτσι από τον καθένα το δικαίωμα να μπορεί ν΄αμφιβάλλει αν τα εξαιρετικά «μωρά» του Ίβκοβιτς άξιζαν να φτάσουν στη… γη της επαγγελίας. Κι επειδή ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία των Πειραιωτών, χρησιμοποιώντας το μέχρι πρότινος μεγάλο όπλο του «αιωνίου» αντιπάλου τους Παναθηναϊκού, την ομοιογένεια, να κρατήσουν τον ίδιο κορμό παικτών και τα επόμενα χρόνια, που θα είναι σε θέση να φτιάξουν τη δική τους «δυναστεία» στο ελληνικό αλλά κι ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Μπορεί βέβαια κάποιος να ξεγράψει τόσο εύκολα μία ομάδα «θρύλο», όσο βέβαια αφορά τη… σπυριάρα, στην Γηραιά Ήπειρο; Φυσικά και όχι, πόσο μάλλον τη στιγμή που έγινε ήδη το βασικότερο βήμα, για να επιστρέψουν άμεσα εκεί που είχαν… συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, στην κορυφή. Και αυτό δεν είναι άλλο από την παραμονή της οικογένειας Γιαννακόπουλου. Για να δέσει ωστόσο ακόμα περισσότερο το γλυκό και να έχει… καλύτερη γεύση, χρειάζεται και τον Ομπράντοβιτς στον πάγκο, κάτι που κατά τα φαινόμενα δύσκολα δεν θα συμβεί.
Το βράδυ άλλωστε της ήττας, ναι εκείνης της βραδιάς που σήμανε το τέλος εποχής για μια ομάδα που… άφησε εποχή, στο «πράσινο» στρατόπεδο φάνηκε ότι τελικά… δεν έχασαν, μόνο κέρδος είχαν από αυτή την απώλεια του τίτλου. Η έλλειψη ενέργειας και μαχητικότητας στη σειρά των τελικών ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής στα πρόσωπα των παικτών του «Ζοτς». Κορεσμός ή κούραση, ίσως κάτι στη μέση, με κοινή ωστόσο απάντηση στην λύση. ΑΝΑΝΕΩΣΗ!
Και φυσικά όχι μόνο προσώπων, μιλάμε άλλωστε για μία ομάδα που έβγαλε τη χρονιά με τον 35αρη Μπατίστ, τον 36αρη Γιασικεβίτσιους, τον 34αρη Τσαρταρή κι ενώ ο παίκτης-ορχήστρα, Δημήτρης Διαμαντίδης, βαδίζει ήδη στα πρώτα «άντα». Μιλάμε ωστόσο και για μία «εσωτερική» ανανέωση, που θα φέρει στα πρόσωπα των παικτών, όσων μείνουν τέλος πάντως, ξανά την δίψα για κούπες, τίτλους και διακρίσεις, αυτή που δεν είδαμε παρά μόνο σε ελάχιστες εκλάμψεις στα πέντε παιχνίδια των τελικών.
ΥΓ1: Συγγνώμη κιόλας αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι φυσιολογικό. Αποκλείεσαι από τους «16» κιόλας της Ευρωλίγκα από την Παρτιζάν, ο κόσμος είναι εκεί και πανηγυρίζει. Χάνεις στην Κωνσταντινούπολη το «εισιτήριο» για τον τελικό, βλέποντας μάλιστα το μεγάλο σου αντίπαλο να βρίσκεται εκεί και 5.000 κόσμου σε αποθεώνουν. Χάνεις έπειτα από λίγο και το πρωτάθλημα, ο κόσμος είναι ξανά εκεί, δίνοντας το πλέον βροντερό «παρών», για να σταθεί δίπλα σου. Η σχέση αυτή -και φυσικά μόνο στο συγκεκριμένο άθλημα- ανάμεσα σε κόσμο και ομάδα, είναι ανεπανάληπτη και ίσως… αδιανόητη για τα ελληνικά δεδομένα και την ψυχοσύνθεση του Έλληνα φιλάθλου.
ΥΓ2: Η βλακεία σε αυτή την χώρα είναι ανίκητη και το ξέρουμε. Γιατί όμως θα πρέπει κάποια να μας το θυμίζουν συνεχώς; Όταν μετά από μία τόσο μεγάλη επιτυχία, που έχεις αποδείξει ότι απόλυτα δίκαια έχεις κατακτήσει την κορυφή, συνεχίζεις να βγάζεις τόσο κομπλεξισμό και ν΄ασχολείσαι με τον αντίπαλο, τότε… σόρι, αλλά παράτα το άθλημα, όχι μόνο το συγκεκριμένο αλλά το οποιοδήποτε. Το κουράζεις και μαζί τους εμάς τους ίδιους, που το γουστάραμε και μας ξενερώνεις, όταν δεν μας αφήνεις να το χαρούμε, όπως θέλουμε.
ΥΓ3: Για τα… όργια που ετοιμάζει η Σούπερ Λιγκ στο θέμα των αδειοδοτήσεων, θα τα πούμε προσεχώς…
