Συνέντευξη στη Στεφανία Τσολάκη
Τη Μαρία Παπαγεωργίου την συνάντησα πρώτη φορά λίγο καιρό πριν την συνέντευξη, σε μία πρόβα. Όση ώρα την άκουγα να τραγουδάει σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να συγκρατηθώ και να λειτουργήσω ως επαγγελματίας και όχι ως θαμώνας. Όταν κατέβηκε από την σκηνή και μας σύστησαν αντί μιας φιλικής χειραψίας έλαβα μία ζεστή αγκαλιά, τόσο που έχασα τα λόγια μου.
Μου έκανε τέτοια εντύπωση, που στην επόμενη συνάντηση για την συνέντευξη μας, την ρώτησα για λάβω την εξής απάντηση: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δείγμα αγάπης από την αγκαλιά» και ως συνέχεια αυτής «Ακόμα και τα πιο άγρια ζώα στην φύση την έχουν ανάγκη». Η Μαρία έχει ένα γεμάτο βιογραφικό που μπορείτε να το αναζητήσετε παντού, η αληθινή απάντηση όμως βρίσκεται στην φωνή της. Από 1η Δεκέμβρη και για έξι Παρασκευές συμπράττει μουσικά- επί σκηνής- με τον Χρήστο Θηβαίο, στον Σταυρό του Νότου και εμείς ευχόμαστε να ταξιδέψει σύντομα και στον Βορρά!
Μαρία, πως προέκυψε η συνεργασία με τον Χ. Θηβαίο;
Με τα τραγούδια του Χρήστου μεγάλωσα από τότε που ζούσα στα Γρεβενά. Από τότε έλεγα πως θα ‘θελα κάποτε να παίξω μαζί του. Το περίεργο είναι ότι πριν περίπου έξι χρόνια, ο ίδιος άκουσε το τραγούδι του Αλ. Εμμανουηλίδη «Αμφιβολία» και μας κάλεσε σε ένα δικό του live να πάμε να το τραγουδήσουμε.
Πέρυσι, όταν ήταν να κυκλοφορήσει το βιβλίο «Μια χαραμάδα πανικού» (τίτλος τραγουδιού του), του ζήτησα την άδεια και όταν ξαναεπικοινώνησα μαζί του, μου έδωσε τους χειρόγραφους στίχους. Κάποια στιγμή έγραψα κριτική για μία παράσταση του, η οποία μου άρεσε πολύ. Κάπως έτσι έγινε και είπαμε να βάλουμε τα τραγούδια μας κάτω και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.
Στο παρελθόν υπήρξε αντίδραση σχετικά με τις απαντήσεις του Χρήστου σε ραδιοφωνική του συνέντευξη. Την είχες ακούσει; Υπήρξε κάτι που να σε ενόχλησε στην τοποθέτηση του;
Δεν με ενόχλησε για την είχα την ηρεμία να αφουγκραστώ τι ακριβώς συνέβη. Οπότε αν γυρίσεις και μου πεις ότι δεν θέλεις να ασχοληθείς με τον Χ. Θηβαίο γιατί έχεις θιχτεί, θα διαφωνήσω αλλά οκ. Προσωπικά, επειδή παρακολουθώ το καλλιτεχνικό του έργο όλα αυτά τα είκοσι χρόνια και επειδή τυχαίνει να ξέρω τι ακριβώς έχει συμβεί με αυτές τις δηλώσεις, αναλαμβάνω αν θέλεις το κόστος της απόφασης μου, στην παρούσα φάση, να σταθώ δίπλα του ως άνθρωπος αλλά και ως καλλιτέχνης. Επειδή, λοιπόν, ο Χρήστος δεν είναι άνθρωπος ο οποίος θα βγει την άλλη μέρα να υπερασπιστεί τα λεγόμενα του, κατάφεραν κάποιοι αδαής –κατά την γνώμη μου- να ρίξουν λάδι στην φωτιά και να κάνουν έναν άνθρωπο να σωπαίνει. Ένας άνθρωπος που δεν θα ‘πρεπε να σωπαίνει.
Μαρία ποιο τραγούδι από την δισκογραφία σου, πιστεύεις ότι έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα;
Η Νεράιδα!
Εσύ πως ένιωσες όταν το πρωτοάκουσες;
Το τραγούδι αυτό είναι του Γιώργου Κωνσταντινίδη, ο οποίος το τραγουδά και με έναν ξεχωριστό τρόπο. Επίσης είχε ήδη δισκογραφηθεί. Με κάλεσε, λοιπόν, ένας φίλος να παίξουμε του είπα «θέλω να το τραγουδήσω» και μου απάντησε «Είναι ιεροσυλία. Αυτό το τραγούδι δεν το πειράζεις!». Πείσμωσα τόσο πολύ, που όταν επέστρεψα στο σπίτι άρχισα να το ηχογραφώ στο στούντιο που είχα φτιάξει τότε, για να αποδείξω στον φίλο μου ότι και εγώ μπορώ να το πω. Έτσι κυκλοφόρησε στο y-tube περίπου το 2006. Το ανακάλυψε ένας δημοσιογράφος, ο οποίος μου το ζητούσε συνέχεια στις παραστάσεις αλλά δεν το έπαιζα. Τρία χρόνια μετά, όταν το αποφάσισα κάτι έγινε! Ερχόταν κόσμος και το ζητούσε και το ξαναζητούσε. Δέκα χρόνια μετά το ηχογράφησα.
Κατάγεσαι από τα Γρεβενά μία μικρή πόλη, πως τα περνούσες εκεί;
Εάν μας διαβάσει ένα παιδί είκοσι χρονών δεν ξέρω τι θα πει, πάντως εμείς ήμασταν αποκλεισμένοι από την πληροφορία. Δεν υπήρχε ούτε το οδικό δίκτυο, ούτε τα μέσα -μόνο ένα Δεύτερο πρόγραμμα που λίγοι το άκουγαν- άρα μόνο μέσα από την τηλεόραση ο,τι έφτανε. Για να δούμε μία συναυλία έπρεπε να το κανονίσουμε έξι μήνες πριν. Δεν είχαμε πρόσβαση στην πληροφορία.
Από την μία τώρα που το σκέφτομαι ήταν δύσκολο, από την άλλη όταν είχες και την παραμικρή πληροφορία, εμβάθυνες. Για παράδειγμα μπορεί να μην είχαμε το y-tube για να δούμε πως παίζει ο Eric Clapton τα ακόρντα αλλά είχαμε μία κασέτα, την οποία την γύριζα πίσω και πίσω, συνέχεια οπότε αυτό εξάσκησε πάρα πολύ το αυτί μου. Κακό πράγμα η επαρχεία (όπως ήταν τότε), σου δίνει όμως χώρο για να ανθίσει κάτι μικρό μέσα σου.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ζεις στην Αθήνα, μέσα σε αυτό το διάστημα αισθάνεσαι ότι έχει σκληρύνει η Αθήνα;
Έχω σκληρύνει εγώ. Έχει σκληρύνει η ματιά μου και εξοικειώνομαι με πράγματα που δεν θα έπρεπε. Με τα βρισίδια, τους άστεγους, τα αδέσποτα, με τον επαίτη, με τον άνθρωπο που ψάχνει στα σκουπίδια. Πριν τα έβλεπα αυτά και έκλαιγα, τώρα δεν έχω χρόνο να κλάψω. Δεν χωράει.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα, σου αρέσει αυτή η γιορτή;
Μου αρέσουν πάρα πολύ!
Ποια θεωρείς τα πιο ευτυχισμένα Χριστούγεννα της ζωής σου;
Θα σου πω κάτι κι ίσως σου φανεί περίεργο, όλα τα Χριστούγεννα ήταν ευτυχισμένα. Φροντίζω κάθε Πρωτοχρονιά να βρίσκομαι στο σπίτι μου στα Γρεβενά, γιατί Χριστούγεννα είναι οι άνθρωποι που αγαπάς! Αυτό είναι όλο. Δεν είναι μόνο αγορές και δώρα. Είμαι πολύ χορτάτη από όλα. Από αγάπη, δώρα, αγκαλιές. To να μπορώ να επιστρέφω στους δικούς μου ανθρώπους,να συναντώ φίλους ή να πηγαίνω με φίλους στα Γρεβενά και να ξεκουράζομαι είναι το καλύτερο.
Έχει γράψει κάποιο τραγούδι ούσα ερωτευμένη. Σκέφτομαι πολύ έντονα, ας πούμε, το «Που να σε βρω»…
Βρήκες και το τραγούδι! Ήμουν τρελά ερωτευμένη όταν το έγραψα, ναι!
Και τελικά; Πως μπορεί να νιώθει κάποιος όταν αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον σύντροφό του;
Έχω την χαρά να μου έχουν τύχει και τα δύο. Να εμπνευστώ και να εμπνεύσω. Εντάξει, ψηλώνεις δέκα πόντους, αρχικά εγωιστικά. Η δεύτερη αντίδραση όμως είναι ότι χαίρεσαι γιατί νιώθεις ότι μέσα από την σχέση που έχεις με έναν άνθρωπο, αυτός δημιουργεί. Οι λόγοι φυσικά ποικίλουν. Έχει τύχει να γράψουν από έρωτα ή μετά από έναν μεγάλο καβγά, εκτιμώ και τα δύο εξίσου και να σου πω κάτι, θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που βάζουν το συναίσθημα τους από κάτω και το κάνουν λέξεις.
Να μιλήσουμε λίγο για ένα σημαντικό κομμάτι στην ζωή σου, τις κρίσεις πανικού. Πότε αντιλαμβάνεσαι αυτό που συμβαίνει;
Οι κρίσεις πανικού είναι μια γενικότερη δυσλειτουργία που ξαφνικά και για μεγάλο χρονικό διάστημα δε μπορείς να κάνεις απλά -καθημερινά πράγματα. Είναι σαν να κατοικεί κάποιος άλλος στο κεφάλι σου και δεν μπορεί η λογική να επιβληθεί στο σώμα. Δεν τοποθετούμε επιστημονικά αλλά εμπειρικά. Γίνεσαι δυσλειτουργικός και προφανώς αυτό έχει κοινή γραμμή με μια ήπιας ή μη ήπιας μορφής κατάθλιψη. Το 2004, είκοσι χρονών τότε, ξαφνικά κλείστηκα και χωρίς προφανή λόγο δε μπορούσα να συναντήσω ανθρώπους, ζαλιζόμουν, δεν έβλεπα τα μάτια σου. Χρειάστηκε να περάσουν δύο χρόνια για να τύχει να πάω σε έναν γιατρό και να μου πει τι είναι αυτό.
Δεν αμφισβήτησες ποτέ την επιστήμη της ψυχιατρικής ή της ψυχολογίας; Ξέρεις, υπάρχει ακόμα η αντίληψη «Τι να τον κάνεις τον ψυχολόγο, όταν έχεις φίλους;»
Δηλαδή είναι σαν να μου λες τι να το κάνω το παιδί, όταν έχω σκυλί. Αυτό μου λες. Προφανώς και οι φίλοι είναι απαραίτητοι αλλά δεν συγκρίνεται το ένα με το άλλο. Η μέθοδος του γιατρού, ο τρόπος, οι ερωτήσεις που θα σου θέσει, ακόμα και η περιοδικότητα των συναντήσεων για να είσαι εκεί μία φορά ή δυο την εβδομάδα, για να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου με μια συνέπεια, θα ξεμπλοκάρει τον ψυχισμό σου.
«Μια από εκείνες τις μέρες που έξω θα βρέχει δυνατά θα σου ζητήσω συγνώμη και θα παρακαλάω το Θεό να αρρωστήσω από το κρύο για να με λυπηθείς». (Απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας «Μια χαραμάδα πανικού»)
Θυμάμαι ακόμα και το συναίσθημα που ένιωθα όταν το έγραφα! Αυτή την ανάγκη να υπάρχει λόγος –άλλοθι να δικαιολογήσεις τα λάθη σου.
Έχει τύχει σε κάποια παράσταση να νιώσεις εκ των υστέρων ότι υπερέβαλλες, φωνητικά;
Αν ακούσεις τον πρώτο μου δίσκο, θα καταλάβεις. (γέλια) Εντάξει και στο δημοτικό πρώτα μαθαίνεις την πρόσθεση και μετά την αφαίρεση.
Το σενάριο της ζωής σου τι περιλαμβάνει;
Ένα μεγάλο δωμάτιο που έχει πολλά βιβλία, πικ απ, πολλή μουσική. Έναν κήπο με τα δικά μου ζαρζαβατικά, φυτά, σκυλιά, γατιά… Τον σύντροφο της ζωής μου και ίσως δύο παιδάκια.
Official page: https://el-gr.facebook.com/mariapapageorgiouofficial
Kλικ εδώ: https://www.youtube.com/user/mariapapageorgioy
