Συνέντευξη στον Γιάννη Θ. Κεσσόπουλο
“Η Παπλωματού” είναι ένα θεατρικό που μιλά για την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία. Οι ηθοποιοί επί σκηνής χορεύουν, τραγουδούν και… αφηγούνται την υπέροχη ιστορία των Τζεφ Μπραμπώ και Γκέιλ Μάρκεν, όπως τη διασκεύασε και τη σκηνοθετεί η Μαριάννα Τόλη. Ένα μουσικό υπερθέαμα με πολλά σύγχρονα μηνύματα για μικρούς και μεγάλους, που τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα, κάνει πρεμιέρα την Κυριακή 1 Οκτωβρίου στην Παιδική Σκηνή του Θεάτρου Αριστοτέλειον. Με αυτή την αφορμή, η κ. Μαριάννα Τόλη μίλησε για τα χρήσιμα πράγματα που πάρουμε μαζί μας μετά το τέλος της παράστασης!
Ποιο είναι το στίγμα της «Παπλωματούς», που θα δούμε στο Θέατρο Αριστοτέλειον;
Η Παπλωματού είναι μια ιστορία που υμνεί την αφύπνιση του ανθρώπου από μια ζωή ιδιοτέλειας, άνεσης και χλιδής σε μια ζωή βαθιάς επίγνωσης της ζωής και της ανάγκης να γίνουμε ανιδιοτελείς, να προσφέρουμε στον συνάνθρωπο και να πολεμούμε την απληστία στον εαυτό μας και στους άλλους. Όλα αυτά προϋποθέτουν μια εγρήγορση του νου και ένα ξύπνημα της καρδιάς. Η ζωή δεν είναι μόνο διασκέδαση και προσωπικά επιτεύγματα. Η αλήθεια κρύβεται πίσω από αυτά. Στο Αριστοτέλειο τα παραπάνω γίνονται απλά μέσω του κειμένου, της μουσικής και των τραγουδιών. Έτσι εντυπώνονται με τον καταλληλότερο τρόπο στους θεατές αφήνοντας πίσω ένα άρωμα χαράς λεπτότητας και συγκίνησης.
Σε ένα κόσμο απομυθοποίησης των πάντων από πολύ μικρή ηλικία πια, λόγω της τεχνολογίας και της αθρόας πληροφόρησης, τι μπορεί να υπηρετήσει και τι να προσφέρει το παραμύθι στο κοινό;
Μια αθώα ψυχή δεν ξεχνάει ποτέ το φως που έχει μέσα της. Απλώς αυτό το φως και η αγνότητα κρύβεται και καταχωνιάζεται στο ασυνείδητο για να ακολουθήσει εν συνεχεία το παιδί το ρεύμα της εποχής που είναι πολύ πιο βολικό και πιο διασκεδαστικό. Αν το περιβάλλον του, και αναφέρομαι κυρίως στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς, καταφέρει να φέρνει μπροστά στα μάτια του θεάματα, κείμενα με ποιότητα, λόγια και εικόνες που είναι αληθινά, το παιδί θα θυμηθεί και τώρα και αργότερα ποιες είναι οι πραγματικές αξίες. Πάντα μας δίνονται δεύτερες ευκαιρίες στην ζωή μας να γίνουμε ο καλύτερος εαυτός μας. Στην εποχή μας όμως είναι πολύ πιο δύσκολο από παλαιότερα.
«Δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε την ελληνική μας ταυτότητα»
Με την εμπειρία ζωής που έχετε πια, πιστεύετε ότι η ανιδιοτελής προσφορά μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία ή το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή σε πικρίες και ψυχολογικά βάρη;
Δεν μπορεί να κερδίσει κανείς το μέγιστο αγαθό που είναι η εσωτερική ευτυχία χωρίς να πληρώσει κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό. Το θέμα είναι πως θα αντιμετωπίσεις τις πικρίες και τα βάρη. Στην ουσία αυτά μας τα εναποθέτουν επάνω μας οι άλλοι που βρίσκουν έδαφος πρόσφορο καθώς η βαθιά καλοσύνη πάντα συγχωρεί. Άρα αν αυτά δεν μας εκπλήσσουν και τα περιμένουμε, ως μη δικά μας, δε θα έπρεπε να μας λυπούν. Ο δρόμος που διαλέξαμε δεν είναι σίγουρα στρωμένος με ρόδα αλλά αν διαλέξουμε αυτό το δρόμο η καρδιά μας δεν θα έχει αγκάθια να ματώνουν τα σωθικά μας. Σέβομαι κάθε δρόμο που θα διαλέξει ο άνθρωπος αλλά για μένα το μονοπάτι είναι ένα κι ας είναι δύσκολο. Η Παπλωματού είναι ο ύμνος αυτού του μονοπατιού.
Στην εποχή του ίντερνετ, ποιοι πιστεύετε ότι είναι οι παράγοντες που μπορούν να μιλήσουν και να υπερασπιστούν τις βασικές αξίες ζωής; Να τις μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά;
Το ίντερνετ δυστυχώς έχει αφανίσει ότι αξίες και αρχές υπάρχουν. Διεισδύει στις ψυχές των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων και έλεγχος δεν υπάρχει πια. Πρέπει να είσαι πολύ ώριμος άνθρωπος να το χρησιμοποιείς μόνο για τα καλά του. Εγώ θα το απαγόρευα μέχρι κάποια ηλικία.
Ποιος ο ρόλος της τηλεόρασης; Είναι καθοριστικός ή τον χρησιμοποιούμε ως άλλοθι για την ανεπάρκεια των «υπευθύνων» παραγόντων; Βοηθούν τα πρότυπα που προβάλλονται στην τηλεόραση;
Αν οι άνθρωποι που διοικούν τα μέσα έχουν σαν στόχο την τηλεθέαση και μόνο, το αποτέλεσμα θα είναι ένας ανταγωνισμός, αθέμιτος και άνευ ουσίας. Τα πρότυπα των ανδρών και των γυναικών που μπαίνουν στα σπίτια μας είναι πανομοιότυπα και έτσι κάνουν απαγορευτικό στα νέα παιδιά να αποκτήσουν δικές τους προσωπικότητες. Αν επεκταθώ θα μιλήσω για έλλειψη σεβασμού και ηθικής. Να μην πούμε για ευγένεια. Αναρωτιέμαι άραγε, δεν έμαθε ποτέ κανείς από όσους βγαίνουν και μιλούν στην τηλεόραση να μη διακόπτει τον διπλανό του; Κάποτε αυτό ήταν βασική προϋπόθεση σε μια κοινωνία. Η τηλεόραση δεν είναι αγώνας πυγμαχίας ή ποδοσφαίρου, είναι ένα μέσο που έπρεπε να προωθεί τον πολιτισμό σε όλες του τις μορφές.
Η ζωή δεν είναι μόνο διασκέδαση και προσωπικά επιτεύγματα. Η αλήθεια κρύβεται πίσω από αυτά
Έχετε ζήσει τη διαδρομή της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για τη χώρα μας σήμερα;
Τον ενθουσιασμό της μεταπολίτευσης και την αίσθηση της ελευθερίας που είχαμε την τύχη να ζήσουμε εκείνη την εποχή την καταντήσαμε σιγά σιγά ασυδοσία, απληστία, πολιτικά και κοινωνικά. Τα δυτικά πρότυπα που κατέκλυσαν την κοινωνία μας βρήκαν ένα λαό ανώριμο και έτοιμο να βολευτεί παντοιοτρόπως. Δεν μπορέσαμε δυστυχώς να κρατήσουμε την υπέροχη ελληνική μας ταυτότητα. Δεν είμαι σίγουρη ότι θυμόμαστε ποιοι είμαστε. Είμαστε απλώς μιμητές.
Τι θα συμβουλεύατε στα νέα παιδιά που προσπαθούν να βρουν διέξοδο μεταναστεύοντας στο εξωτερικό;
Θα τα συμβούλευα να πάνε στην Αμερική να σπουδάσουν και μετά να κάνουν τη θυσία να γυρίσουν πίσω στη χώρα τους να φτιάξουν μια νέα Ελλάδα. Ξέρω, ζητώ πολλά!
INFO
Θέατρο Αριστοτέλειον (Εθνικής Αμύνης 2)
Τηλέφωνο ταμείου: 2310-26205
Κρατήσεις για σχολεία: 2310-250303
Έναρξη παραστάσεων: Κυριακή 1/10
Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή στις 12:00 μ.μ. (και επιλεγμένα Σάββατα)
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: gooddeals.gr
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα thessnews (φύλλο 30.9.2017)
