Το τελευταίο διήμερο ο Πέτρος Κωστόπουλος έχει γίνει πιο μισητός κι από τον Πάγκαλο απλά και μόνο επειδή είπε ωμά κάτι που και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι δυστυχώς ξεχνούν.
Γράφει η Κατερίνα Νικολάου
Διαβάζοντας στο Facebook τις αντιδράσεις πολλών για τη ρήση του Πέτρου Κωστόπουλου “ξεβλάχεψα ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, το οποίο εκείνη τη στιγμή έψαχνε την Ευρώπη.”” δε μπορώ να συγκρατήσω την έκπληξή μου από τη μια και από την άλλη ένα ειρωνικό γελάκι για τους δημοσιογράφους που δυσανασχετούν σχετικά. Μπορεί ο Κωστόπουλος (ως επιχειρηματίας και όχι δημοσιογράφος) να το λέει κάτι έτσι, κάθε δημοσιογράφος όμως δεν πρέπει να ξεχνάει πως ένα μέσο μαζική επικοινωνίας, όποιο και αν είναι αυτό, είναι φορέας κουλτούρας και καθοριστής τάσεων. Επηρεάζει ομάδες πληθυσμού και καθορίζει τα ήθη και έθιμα της εποχής. Και ναι, το Κλικ για ένα χρονικό διάστημα καθόριζε τάσεις. Ο Πέτρος Κωστόπουλος άρτι αφιχθείς από τη Γαλλία έφερε μαζί του τις νέες τάσεις της Ευρώπης, μια Ευρώπης που όσο η Ελλάδα ήταν “στον γύψο” έζησε φοιτητικά κινήματα και σεξουαλικές και πολιτιστικές επαναστάσεις. Και θα πουν αφελώς μερικοί “και με τους κώλους καθόριζε τάσεις”; Δεν θα είναι η πρώτη φορά που ένα περιοδικό με καλλίπυγες νεαρές θα λειτουργήσει ως δούρειος ίππος και για άλλα θέματα. Το Playboy για πολλά χρόνια είχε τα πιο ποιοτικά και ακριβοπληρωμένα ρεπορτάζ.
Τώρα αν μερικούς τους ενόχλησε η μειωτική χρήση της λέξης “Βλάχος“, θα τους υπενθυμίσω πως συχνά στον προφορικό λόγο χρησιμοποιούνταν μέχρι πρότινος η λέξη αυτή και έτσι, σε σημείο που να αναφέρεται και στην Wikipedia, πριν επικρατήσει η λεγόμενη πολιτική ορθότητα που -μαντέψτε- προάγεται μέσω των μέσων μαζικής επικοινωνίας, ήτοι τηλεόραση, περιοδικά, ραδιόφωνα κ.λπ.
Για τον λόγο αυτό βρίσκω αυτές τις φωνές από παιδαριώδεις έως λαϊκίστικες, αφού ειδικά από δημοσιογράφους αποκρύπτεται η βασική λειτουργία του επαγγέλματος: να διαφωτίζει το κοινό που δεν ξέρει με κάτι που ο ίδιος έψαξε και έμαθε. Επομένως ο Κωστόπουλος και ο κάθε εκδότης και οι δημοσιογράφοι αυτό έχουν υποχρέωση να κάνουν, να μαθαίνουν πριν από το κοινό και να “διδάσκουν” και αυτό έχει να κάνει και με τον τρόπο ζωής, το λεγόμενο lifestyle, για την εισροή του οποίου κατηγορήθηκε πολύ ο Πέτρος Κωστόπουλος. Λες και το πρόβλημα του ελληνικού Τύπου δημιουργήθηκε το 1987 και όχι από τη γέννησή του, αφού από τότε συνδέθηκε με πολιτικά κόμματα και είχε πάντα εξαρτήσεις, δεσμεύσεις και “χρωστούμενα”.
Και όποιος βιάζεται να κράξει, ας μην ξεχνάει το ρητό “δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται…”
