ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΑ Γράφει η Άντζελα Ζιούτη / συγγραφέας / [email protected]
Πέθανε ο «πατέρας» της μίνι φούστας Αντρέ Κουρέζ, έλεγε η είδηση που πριν λίγο καιρό έκανε τον γύρο του κόσμου. Άραγε γιατί ήταν τόσο σημαντική η ανακάλυψη της στην Ιστορία της μόδας;
Την ώρα που οι Beatles και οι Rollingstones περιόδευαν από χώρα σε χώρα δίνοντας συναυλίες και κάνοντας το νεαρό κοινό να παραληρεί στο άκουσμα της ηλεκτρικής κιθάρας, η «ανακάλυψη» της μίνι φούστας από τον Γάλλο σχεδιαστή θεωρήθηκε μία ακόμη επαναστατική πράξη, που δεν θα αργούσε να προκαλέσει «εμφράγματα» στους άνδρες. Όταν ο Mick Jagger τραγουδούσε πάνω στη σκηνή το «Satisfaction» διακηρύττοντας μέσα από τους στίχους του τραγουδιού του πως δε βρίσκει καμία ευχαρίστηση, οι γυναίκες της δεκαετίας του ’60 έβρισκαν μία καινούργια ευχαρίστηση: της απελευθέρωσης του σώματος τους με την επίδειξη των καλλίγραμμων ποδιών τους. Ενώ οι υπέρβαρες υπέφεραν στην ιδέα «του απαγορευμένου» για αυτές – λόγω του σουλουπιού τους – ενδύματος. Γρήγορα γεννήθηκαν τα πρώτα Ινστιτούτα αδυνατίσματος, αφού για κάθε πρόβλημα υπάρχει μία λύση. Η μεταμόρφωση τους δεν αργούσε να έρθει και όσο μίκρυνε το μήκος του υφάσματος της φούστας, τόσο μεγάλωνε η αυταρέσκεια τους και η συμμετοχή τους στο φλερτ και στο «ερωτικό παιχνίδι». Ήταν τότε που ο άνθρωπος πατούσε για πρώτη φορά στη σελήνη και οι γυναίκες φορώντας μίνι και ανοίγοντας τα ντεκολτέ «πατούσαν» πόδι διεκδικώντας ανατροπή στους παραδοσιακούς κοινωνικούς ρόλους με το κίνημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων να είναι και αυτό ανερχόμενο.
Βέβαια τη διάδοση της μίνι φούστας διεκδικεί και η αγγλίδα σχεδιάστρια και επιχειρηματίας Μαίρη Κουάντ η οποία πειραματίζονταν και αυτή με το μήκος της φούστας. Όταν το καλοκαίρι του 1964, η 30χρονη τότε Κουάντ παρουσίασε την πρώτη της κολεξιόν με μίνι φούστες εξήγησε πως επιδίωξη της ήταν να φτιάξει ένα πρακτικό ρούχο για τη γυναίκα που ταυτόχρονα θα αναδείκνυε την καλλονή της, που «να τις επιτρέπει να τρέξει για να προλάβει το λεωφορείο» προκαλώντας μεγάλο θόρυβο στον κόσμο της μόδας.
Όσο και αν το μίνι στην πραγματικότητα δεν είναι ανακάλυψη της δεκαετίας του ’60, καθώς υπήρχε στην Αρχαία Σπάρτη, σε φυλές της Κίνας και της Αφρικής από τα μεσαιωνικά χρόνια, η επικράτηση της στον γυναικείο πληθυσμό εγκαινίασε την επανάσταση που ξεκίνησε από τα… πόδια. Το γυναικείο σώμα απενεχοποιήθηκε, έγινε θελκτικό και σχεδόν προσκαλούσε το αντίθετο φύλο για σεξ. Έτσι κάπως γεννήθηκε συνάμα και η σεξουαλική απελευθέρωση, όπου οι άνθρωποι πλέον απολάμβαναν τον έρωτα, αποκόπτοντας το από τη στενή παραγωγική διαδικασία της τεκνοποίησης. Με σύνθημα «Κάντε έρωτα, όχι πόλεμο» διαμαρτυρόμενοι για τον πόλεμο που μαίνονταν στο Βιετνάμ οι νέοι κυλιόντουσαν στο γρασίδι και φιλιόντουσαν με πάθος.
Τότε ακριβώς εμφανίστηκαν και τα αντισυλληπτικά χάπια, δίνοντας στις γυναίκες τον τρόπο να ελέγξουν πότε και αν θα αποκτούσαν παιδιά.
Μέχρι και η δική μας χούντα προσπάθησε με τον Στυλιανό Παττακό να απαγορεύσει το μίνι, αλλά πολύ γρήγορα αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό. Αφού όλες οι νεαρές κυκλοφορούσαν ανενδοίαστα στους δρόμους της Αθήνας με καυτά μίνι κοπιάροντας τα μοντέλα στα περιοδικά Φαντάζιο και Θησαυρός και τις πρωταγωνίστριες στις ελληνικές ταινίες της εποχής: Ζωή Λάσκαρη, Έλενα Ναθαναήλ, Νόρα Βαλσάμη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μάρω Κοντού, Ρίκα Διαλυνά. Χαρακτηριστική δε η ατάκα εκφράζοντας την αισθητική αντίληψη της παλιάς γενιάς:
– «Τι είναι αυτό που φοράς;».
– «Μίνι».
– «Μίνι είναι αυτό; Ή ό,τι έχει μείνει;».
