…λίγο πριν σβήσει το όνειρο της μητρότητας
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΑ Γράφει η Άντζελα Ζιούτη / συγγραφέας / [email protected]
Την ημέρα των γενεθλίων της αγόρασε μία άσπρη τούρτα από το Le chocolat και την έβαλε για το βράδυ στο ψυγείο. Άσπρη ήταν βέβαια μόνο η τούρτα, διότι η διάθεσή της ήταν μαύρη. Μετρούσε και ξαναμετρούσε τα κεράκια. Σαρανταένα της βγαίνανε. Για να τα σβήσει θα χρειαστεί πυροσβεστήρα. Τα δύσκολα όμως είναι αλλού.
Σε αυτόν τον άγραφο νόμο της προόδου, που θέλει μία γυναίκα στην τέταρτη δεκαετία της ζωής της, να έχει διαγράψει ήδη μία συγκεκριμένη πορεία. Ήτοι να έχει ορκιστεί στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου μαζί με άλλους διακόσιους, για να πάρει το πτυχίο της Φαρμακευτικής. Να μετράει τουλάχιστον μία δεκαπενταετία επαγγελματικής προϋπηρεσίας σε γνωστή πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία ή να έχει το δικό της φαρμακείο. Να έχει πάρει στεγαστικό δάνειο για πρώτη κατοικία. Όπου θα κατοικεί μαζί με το σύζυγο και τα δύο λατρεμένα τέκνα της.
Έλα όμως που δεν υπάρχει ούτε σύζυγος και για τέκνα ούτε κουβέντα. Μάλλον υπάρχουν… τεκνά. Αφού όλες οι σχέσεις της ήταν με άντρες αρκετά χρόνια μικρότεροι της. Από το ξεκίνημα της σεξουαλικής της ζωής έπαιρνε αντισυλληπτικά, μία συνήθεια που τη διατηρεί μέχρι σήμερα. Ήθελε να χαίρεται ελεύθερα τον έρωτα, δίχως μία ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Και με το βιολογικό της ρολόι τι συνέβη; Έμεινε από «μπαταρίες»; Γιατί δε χτύπησε ποτέ; Παρά μόνο τώρα μπροστά στη θέα της τούρτας με τα τόσα πολλά κεράκια που θυμίζει μανουάλι στο Ναό της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας νιώθει να αποχαιρετά σιγά σιγά την ιδέα της μητρότητας. Πως πέρασαν βρε παιδί μου τα χρόνια και δεν το κατάλαβε… Χαιδεύει την κοιλιά της και σκέφτεται ότι όλο κι όλο έχει φουσκώσει μία φορά που έφαγε τρεις γύρους με πίτα στην καθησιά. Και «τα νερά της σπάσανε» κάποτε όταν βούλωσε η αποχέτευση και φώναξε τον υδραυλικό. Απογοητεύεται. Μετά τα σαράντα λένε οι επιστήμονες οι πιθανότητες για να συλλάβει μία γυναίκα μικραίνουν κατά γεωμετρική πρόοδο.
Σας λέει κάτι αυτή η ιστορία; Αν σας θυμίζει τον εαυτό σας, μην πανικοβάλλεστε. Ακόμη και αν έχετε περάσει την ηλικία των σαράντα και δε δημιουργήσατε δική σας οικογένεια. Ακόμη κι αν τη φαμίλια σας αποτελεί ο κυρ Στέλιος και η κυρά Θεώνη, οι γονείς σας δηλαδή που σας προσφέρουν την ευγενική χορηγία μερικών τετραγωνικών μέτρων, συν ζεστό φαγητό και σιδερωμένο πουκάμισο στην πατρική σας εστία. Ακόμη κι αν στο σπίτι σας το κλάμα ενός μωρού ως μέρος της βιολογικής ολοκλήρωσης του κάθε ανθρώπου ν’ ακούγεται μόνο από τη διαφήμιση φρουτόκρεμας στην τηλεόραση. Γενικά τη λέξη σύλληψη να την ξέρετε μόνο για το αυτόφωρο.
Τα κεράκια στην τούρτα ήταν αναμμένα. Πήρε μία βαθιά ανάσα και φύσηξε. Μόλις έκλεισε τα 41.
Κάθισε στον διθέσιο καναπέ κι άνοιξε την τηλεόραση. Η οθόνη έδειχνε μία ταινία στον βόρειο Ατλαντικό με παγόβουνα, καταχθόνιες θύελλες, και σκαριά αναποδογυρισμένα στα παγωμένα νερά. Μετά στους τίτλους του τέλους έγραφε ότι τα ειδικά εφφέ έγιναν στα στούντιο Corona της Βαρκελώνης. Δηλαδή ούτε θύελλες, ούτε παγόβουνα, ούτε πεθαμένα καράβια υπήρχαν στην πραγματικότητα.
Γι’ αυτό μην στεναχωριέστε. Η ίδια η ζωή είναι τέχνη. Και στην τέχνη όλα επιτρέπονται. Γι’ αυτό αν χάσατε το «τρένο», πάρτε το αεροπλάνο. Και πάτε εκεί όπου λέει πραγματικά η καρδιά σας. Κι αν η καρδιά σας χτυπάει δυνατά ακόμη στη λέξη μητρότητα λύσεις υπάρχουν άπειρες: Κάντε μία εξωσωματική. Καταψύξτε τα ωάρια σας. Υιοθετείστε ένα μωρό. Ή τέλος πάντων αγαπήστε τα παιδιά όλου του κόσμου. Γιατί και όταν αγαπάς «γεννάς» έναν καινούργιο άνθρωπο.
