Η πρώτη αυτή έκθεση της nitra gallery πραγματεύεται τη σύχρονη διαχείριση της ευτυχίας, δια χειρός τριών καλλιτεχνών του Ευρωπαϊκού Νότου: της Σερβίδας Natasa Vasiljevic, της Ιταλίδας Maria Elena Fantoni και του Έλληνα Ευθύμη Ευθυμιάδη.
Το κυρίως μέρος της έκθεσης αναπτύσσεται στο χώρο της γκαλερί, ενώ σε ένα άδειο διαμέρισμα του ίδιου νεοκλασσικού κτιρίου, προβάλλεται το video της Maria Elena Fantoni, σε μια ενδιαφέρουσα διάχηση σε ένα βιωματικό χώρο, γεμάτο μνήμες ζωής.
Αν και η έννοια της ευτυχίας αλλάζει συνεχώς τους τελευταίους 20 αιώνες,το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα μας βρίσκει αντιμέτωπους με το «καθήκον για ευτυχία»[1]. Στη σύγχρονη κοινωνία, όχι μόνο έχουμε το δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι.
Σε αυτήν την αντιπαράθεση της διαχείρισης και της έννοιας της ευτυχίας στο παρελθόν και σήμερα αναφέρεται η δουλειά της Natasa Vasiljevic. Επεμβαίνει σε φωτογραφίες της δεκαετίας του 1950, με σύγχρονα slogan που βρίσκει κανείς άφθονα στο ίντερνετ και αναφέρονται σε «τρόπους που μπορεί κανείς να γίνει εύκολα ευτυχισμένος», όλα χαρακτηριστικά της εμμονής μας για ευτυχία σήμερα.
Ένα «κλικ» λοιπόν για την ευτυχία μας. Ή μήπως ένα «κλικ» από την ευτυχία μας, αφού ούτως ή άλλως φαντάζει να ζει πάντα στο μέλλον;
Και εκεί που νιώθουμε έτοιμοι να την κατακτήσουμε, επέρχεται η πτώση. Τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή; Η Maria Elena Fantoni και η Natasa Vasiljevic εξετάζουν τη στιγμή της πτώσης- πώς αλλάζει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το μέλλον που δεν καταφέραμε να κατακτήσουμε; Πώς αλλάζει ο τρόπος που νιώθουμε απέναντι στο παρελθόν μας; Όλοι μας θυμόμαστε πως ήμαστε ευτυχισμένοι πριν από την πτώση, αφού τελικά «δεν υπάρχει ευτυχία, παρά μόνο στην αναπόληση».[2]
Σε αυτήν την αναπόληση αναφέρεται και το έργο της Maria Elena Fantoni.
Στον πρώτο όροφο του κτιρίου του νεοκλασσικού της γκαλερί, σε ένα άδειο διαμέρισμα προβάλλεται το video ενός νεαρού κοριτσιού που κινείται ξένοιαστα στο χώρο. Το κορίτσι αυτό είναι η ίδια η δημιουργός σε μικρή ηλικία. Η πόρτα όμως είναι κλειδωμένη. Αν όντως βιώνουμε την ευτυχία σε χρόνο παρατατικό, τότε η κλειδωμένη αυτή πόρτα, μας κρατά σε απόσταση από το παρελθόν και συγχρόνως από την ευτυχία.
«Πίσω στα βασικά» προτείνει ο Ευθύμης Ευθυμιάδης.
Τα έργα του απεικονίζουν μικρές ιστορίες, στις οποίες πρωταγωνιστεί κάθε φορά ένα παιδάκι. Σε αυτή τη σειρά έργων, τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με ένα μικρό καθημερινό αντικείμενο ευτυχίας: μία τεράστια φουξ τσιχλόφουσκα. Το σκηνικό έρχεται σε αντίθεση με τη δράση- εγκαταλελειμένα κτίρια, ή σκοτεινά δάση. Το έργο του Ευθυμιάδη είναι μία υπενθύμιση ότι η ευτυχία μπορεί να υπάρξουν στις πιο περίεργες συνθήκες και στα πιο απλά πράγματα.
Στα απλά και καθημερινά. Όπως θα έπρεπε να είναι.
Ευθύμης Ευθυμιάδης
[1] Πασκάλ Μπρυκνέρ, Η αέανη ευφορία, εκδόσεις Αστάρτη, σελ. 17 «η δυστυχία δεν είναι πια απλώς και μόνο η δυστυχία: ακόμα χειρότερα, είναι η αποτυχία της ευτυχίας»
[2] Φράση που αποδίδεται στον Άγιο Αυγουστίνο
Ευθύμης Ευθυμιάδης (GR), Maria Elena Fantoni (IT), Natasa Vasiljevic (SRB)
Επιμέλεια: Αλίκη Τσιρλιάγκου
Εγκαίνια: Τετάρτη 17 Απριλίου, 20.00 / Διάρκεια: έως 11 Μαϊου 2013
