Κυριακή, 11.30 το πρωί. Η πρώτη πληροφορία. Από σπόντα. Norman Atlantic. Η έκπληξη. Η φωτιά. Η ελπίδα. Η αγωνία. Η ψυχραιμία. Το δάκρυ. Ανέτοιμοι να δεχθούμε ότι αυτό μπορεί να είναι το τέλος. Οι φίλοι στο facebook ανησυχούν. Αναρωτιούνται μεταξύ τους. Είναι ή όχι σ’ αυτό το καράβι; Κινητά κλειστά. Τελευταία επικοινωνία Κυριακή, 8.30 το πρωί. Πάλι η ελπίδα. Η σκέψη για τους ανθρώπους στο καράβι. Κάτω η φωτιά, πάνω το χαλάζι. Το κρύο, η υγρασία, ο αγώνας τους για την επιβίωση, σκέψεις από την ασφάλεια του σπιτιού μας. Μαρτυρίες υστερίας, πανικού και αγωνίας. Πάλι η αγωνία. Πάντα η αγωνία. Το πρώτο καλό νέο. Απόγευμα Κυριακής. Η Τάνια στο Europa Crouise. Πρώτη ανακούφιση. Μετά τα νέα για τα παιδιά. Είναι σε καλά χέρια, στο Πρίντεζι. Ο Νίκος έμεινε στο πλοίο. Ο μπαμπάς έμεινε στο πλοίο. Το πλοίο που μπατάρει. Μαζί με τους άλλους. Η σκέψη κολλημένη εκεί. Τι κάνουν, πως είναι (είναι;), σκοτάδι, βροχή, φωτιά, υγρασία, κρύο, ανασφάλεια, αβεβαιότητα. Μικρές μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες. Όλη νύχτα. Πως να πας για ύπνο έτσι εσύ στο κρεβάτι σου; Μια πληροφορία λέει ότι διασώθηκε. Αναμονή για τα τηλεφώνημα. Τίποτα. Η Δευτέρα προχωρά, νυχτώνει πάλι, κανένα νέο. Πάλι αγωνία. Απορίες. Απίστευτο. Λόγος για αγνοούμενους. Ταραχή. Τηλεφωνήματα εδώ κι εκεί. Η Κατερίνα η γιατρός με τα ιταλικά της. Λιμενικό, πρεσβεία, προξενείο… Εντοπισμός αδύνατος. Ο κ. Fusco, η Μαρία Θεοδωρίδου της ελληνικής κοινότητας. Χέρι να πιαστείς. Συγκίνηση. Ευγνωμοσύνη. Τελικά και η ανθρωπιά θέλει την αφορμή της. Ψάχνουν κι αυτοί μαζί. Δίνουν ελπίδα. Παρηγοριά. Δύναμη. Ούτε στη λίστα των C-130. Απογοήτευση. Οι συζητήσεις για αγνοούμενους εντείνονται. Αγωνία. Η μαρτυρία ότι ανέβηκε στο ελικόπτερο. Λύτρωση. Οι διασώστες, άγιοι. Βράδυ Δευτέρας. Και ο Νίκος είναι καλά. Στο στρατιωτικό πλοίο San Giorgio. Τέσσερα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, η επιβεβαίωση. Η ανακούφιση. Η χαρμολύπη. Το ουφ… Το τελικό ουφ… (παρόλο που ο αγώνας για την επανένωση της οικογένειας μετά από τρία 24ωρα συνεχίζεται)
Είναι φορές που τα συναισθήματα δεν μπορεί να περιγραφούν με λέξεις. Ούτε με λόγια. Είναι φορές που νοιώθεις ότι κάποιους ανθρώπους τους αγαπάς τόσο που δεν είσαι έτοιμος να τους στερηθείς. Καλή πρωτοχρονιά για όσο το δυνατόν περισσότερους. Δεύτερη ζωή δεν έχει…
Γιάννης Κεσσόπουλος
