Εντυπωσιακά οικογενειακά κειμήλια φέρνουν στο φως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τρεις διακεκριμένοι πολίτες, κειμήλια που φωτίζουν τις στιγμές δόξας, τις δυσκολίες αλλά και τις ιδιαιτερότητες της περιόδου του έπους τους ’40. Συγκεκριμένα:
Ο μουσικός Άλκης Κακαλιάγκος, μέλος των θρυλικών Olympians, ανάρτησε ένα σκίτσο δημιουργημένο από τον πατέρα του στο μέτωπο της Αλβανίας 1940-41, όπου βρέθηκε επιστρατευμένος στην αντιμετώπιση της εισβολής της Ιταλίας.
Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης ανάρτησε μια μια ιστορική φωτογραφία από την οικογενειακή συλλογή. Όπως σημειώνει, εικονίζονται:
Από αριστερά: Ιάκωβος Αγτζίδης, Ανδρέας Αγτζίδης (ο πατέρας μου) και Σταύρος Αγτζίδης (θείος τους) την 28η Οκτωβρίου 1940 (λίγο πριν αναχωρήσει ο Σταύρος για το μέτωπο με τους Ιταλούς στα ελληνοαλβανικά σύνορα). Ο Ιάκωβος και ο Ανδρέας ήταν μαθητές γυμνασίου και συγκατοικούσαν στο Κιλκίς…
[Ο Ανδρέας πρώτος (9-2-18) και ο Ιάκωβος λίγους μήνες αργότερα, έκλεισαν τον κύκλο τη ζωή τους, αφήνοντας ως παρακαταθήκη όμως τις εμπειρίες ζωής που αποτυπώνουν με ακρίβεια την πολυπλοκότητα της εποχής που έζησαν]
Ο εικαστικός Ντίνος Παπασπύρου τιμά τη μνήμη του πατέρα του παρουσιάζοντας οικογενειακά κειμήλια στο προφίλ του στο facebook. Γράφει συγκεκριμένα:
ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΕΡΑ: (1) Ένα Ταχυδρομικό Δελτάριο με ημερομηνία 30.03.1941 και ένα Επιστολικό Δελτάριο με ημερομηνία 01.04.1941 του στρατιώτη Ιωάννη Παπασπύρου (επιστρατευμένου πατέρα μου) από την Αλβανία («Γ.Ι.Πεδινόν Χειρουργείον).
Από τα γραφόμενα στο Επιστολικό Δελτάριο, που μάλλον κάποιος το έφερε χέρι-χέρι στη μητέρα μου, εντύπωση προκαλεί το «σας έχω μέσα εις το δέμα ορισμένα πραγματάκια». Δηλαδή μέσα στη φωτιά του πολέμου που βρίσκονταν φρόντιζε όπως μπορούσε για τη μητέρα μου και μένα που λιμοκτονούσαμε. Επίσης, «μην ανησυχείτε καθόλου ευτυχώς πέσαμε σε καλά χέρια και χρεωστούμε ακόμη και τη ζωή μας είς αυτά». Ένδειξη για την ομοψυχία που υπήρχε στον πόλεμο του ’40 μεταξύ βαθμοφόρων και απλών στρατιωτών. Για το συγκεκριμένο, μου διηγήθηκε το εξής: «Σε μια περιπολία μας έβαλαν στόχο ιταλικά αερόπλανα. Θα μας θέριζαν, αν ο λοχαγός δεν μας μας σαβούρντιζε βίαια δέκα νοματέους πίσω από έναν τοίχο ενός μισογκρεμισμένου μαντριού». Επίσης αξίζει να αναφέρω και ένα άλλο περιστατικό, όπως μου το διηγήθηκε ο πατέρας μου, που όταν επιστρατεύτηκε, δεν δήλωσε επάγγελμα μάγειρος αλλά γεωργός. «Δεν ήθελα να κλειστώ πάλι σε μια κουζίνα και να μην πολεμήσω τους Μουσολίνιδες στην πρώτη γραμμή. Σε μια αναγνώριση όμως ένας συνάδελφος σκότωσε έναν καλοθρεμένο λαγό και τον έφερε πεσκέσι στον Λοχαγό. Κρίμα που δεν ξέρουμε να τον μαγειρέψουμε, είπε ο Λοχαγός, να ξεφύγουμε από τη γαλέτα και την σταφίδα. Θα προσπαθήσω εγώ, λέω του λοχαγού. Μάζεψα και αγριοκρέμμυδα και τους έκανα ένα στιφάδο πρώτης”. “Και που τα ξέρεις εσύ αυτά Παπασπύρε, μη και είσαι μάγειρας και μας το κρύβεις;” ρώτησε ο Λοχαγός. Έτσι προδόθηκα και αμέσως με έστειλαν γραμμή για το Νοσοκομείο του Πεδινού Χειρουργείου όπου ανέλαβα την κουζίνα μέχρι την υποχώρηση».
(2) Φωτογραφία του πατέρα (τρίτος από αριστερά) με άλλους συναδέλφους στρατιώτες, προφανώς στο ΓΙ Πεδινό Χειρουργείο στην Αλβανία
(27.01.1941) Έτσι λεροί και ταλαιπωρημένοι, αλλά με χαμόγελο, έγραψαν το Αλβανικό έπος του ‘40
(3) Δελτίον ταυτότητος του πατέρα για να τύχει των πλεονεκτημάτων του υγειονομικού προσωπικού, σύμφωνα με τα άρθρα 9 και 12 Συμβάσεως Γενεύης 27.07.1929, σε περίπτωση που αιχμαλωτιζόταν.
(06.04.1941)
(4) Κάρτα για τα Χριστούγεννα που μου έστειλε ο πατέρας από την Αλβανία (12.12.1942) με θέμα Πασχαλινό.
Πολύ συγκινητικό. Τι να έκαμνε ο καημένος, αυτή βρήκε, αυτή μας έστειλε για να μας ευχηθεί. Μέναμε τότε, μαζί με τη μητέρα μου, στο σπίτι της θείας μου Θεοδίτσας στην οδό Μισραχή 63 (σημερινή οδό Φλέμινγκ) και παίζαμε με τον εξάδελφό μου Στέργιο, γιαυτό ο πατέρας τον αναφέρει στην κάρτα.
Επίσης, ανάρτησε μια φωτογραφία από το 1940, «με την μητέρα στο σπίτι της θείας Θεοδίτσας στην οδό Μισραχή, τώρα Φλέμιγκ. Ο πατέρας στο Αλβανικό μέτωπο».
