Ο Πόντος έχει πολλές ιστορίες. Μέσα στη μεγάλη ιστορία, πολλές μα πάρα πολλές μικρές. Καθεμιά συγκλονιστική. Και πολύ αίμα, πόνο, θάνατο, ξεριζωμό, προσφυγιά. Αναμενόμενα πράγματα. Όπως σε ένα πραγματικό ολοκαύτωμα. Τα έχουν όλα αυτά αποκαλύψει με μαρτυρίες επιζώντων και διπλωματών σπουδαίοι ερευνητές, όπως ο Φωτιάδης, ο Τσιρκινίδης, ο Ενεπεκίδης κ.ά. Μπορεί να μην είναι μπεστ σέλλερ, όπως άλλες ιστορίες, όμως αν κάποιος θέλει να τις διαβάσει μπορεί εύκολα να τις βρει (δεν είναι αντικείμενο του παρόντος). Ιστορίες στις οποίες πάνω από όλα, πάνω από πολιτικές σκοπιμότητες και πολεμικές ιαχές, υπάρχει ο άνθρωπος ως σκουπίδι της μεγάλης Ιστορίας.
Και είναι η μνήμη εξαιρετικά σημαντικό να κρατιέται ζωντανή και να μεταδίδεται από ψυχή σε ψυχή κι έτσι, λογικά ανεξήγητα, οι απόγονοι (τα δισέγγονα!) να νοιώθουν ότι τους ενώνει ένα νοερό νήμα που έχει τον πρώτο του κόμπο στον Πόντο. Στη μεγάλη κοινή μας πατρίδα. Με τα τραγούδια και με τις φορεσιές. Άξιοι όσοι διέσωσαν και όσοι συνεχίζουν αυτή την παράδοση.
Φέτος είναι μια ξεχωριστή χρονιά για εμάς τους Ποντίους. Η κοινή εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 19 Μαΐου, από την ΠΟΕ και την ΠΟΠΣ, είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός (κάπου έβαλε το χεράκι του και ο Ιβάν Σαββίδης). Αυτό το «ενωμένοι» που μοιάζει τόσο κλισέ αλλά όσο δεν συμβαίνει παραμένει αίτημα και ανάγκη. Κι ίσως είναι η αρχή που θα οδηγήσει στη δικαίωση της μνήμης, ένα χρέος παντοτινό προς τους νεκρούς και τους αγέννητους. Όχι μόνο μνημόσυνο, υπενθύμιση και ανάμνηση για τον παππού και τη γιαγιά, αλλά και θέση, στάση ζωής, μήνυμα πολιτικής συμπεριφοράς για όσους θα έρθουν. Γιατί το αίτημα των απανταχού Ποντίων για για διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των προγόνων μας δεν είναι ζήτημα εκδίκησης. Αντιθέτως. Είναι μήνυμα αποδοχής του αλλόθρησκου, σεβασμού του άλλου, συνεργασίας των λαών, ειρήνης στην περιοχή μας. Και μάλιστα σε μια εποχή που αποκτά ξανά ανατριχιαστική επικαιρότητα, όχι μόνο λόγω των πολεμικών συγκρούσεων στην ανατολική Μεσόγειο –βλέπουμε πόσο απροκάλυπτα χρησιμοποιούνται οι ανθρώπινες ζωές χάρις πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Θεωρώ σημαντικό, επίσης, το αίτημα του Πόντιου βουλευτή Σάββα Αναστασιάδη προς τον πρωθυπουργό να περιληφθεί το αίτημα για αναγνώριση της γενοκτονίας στην επίσημη διπλωματική ατζέντα της Ελλάδας. Ίσως γίνει η αρχή για να ξεκινήσει -επιτέλους- η μητέρα Ελλάδα να δει το θέμα διαφορετικά, χωρίς ενοχές και υποταγές, διεκδικώντας την στο διπλωματικό πεδίο ως κομμάτι των εθνικών δικαίων. Καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται κάνοντας πλέον τους κύκλους της, η διεθνής αναγνώριση είναι πια θέμα ηθικής του δυτικού πολιτισμού, είναι θέμα που υπερβαίνει τα ελληνικά όρια.
Ομόνοια, οργάνωση, στρατηγική και δράση χρειάζονται αντί άλλων δακρύων για τον Πόντο, για τον ξεριζωμό και τη γενοκτονία των προγόνων μας. Μήπως και καταφέρουμε αυτό που πέτυχε πριν από σχεδόν 100 χρόνια ο Αμερικανός γερουσιαστής Κινγκ, ο οποίος συνέταξε έκθεση στην οποία απαριθμούσε τα εγκλήματα των Τούρκων και με βάση αυτήν η αμερικανική Γερουσία εξέδωσε ψήφισμα με δριμύ «κατηγορώ» κατά των τουρκικών ωμοτήτων: «Η Γερουσία εκφράζει αποστροφή και κατάκρισιν της βαρβάρου και αγρίας καταδιώξεως των Ελλήνων του Πόντου υπό της κυβερνήσεως του Κεμάλ Πασά. Η Γερουσία ζητεί παρά του Προέδρου των ΗΠΑ όπως φέρει τας θηριωδίας του Πόντου εις την προσοχήν των ευρωπαϊκών δυνάμεων και εις το Συμβούλιον της Κοινωνίας των Εθνών»…
