Γράφει η Νένα Μυρωνίδου / [email protected]
Ποστάρουμε. Μην πάει ο νους σας στο φατσοβιβλίο. Ποστάραμε από πάντα. Μιλώ φυσικά για την έγχρωμη αυτοκόλλητη σχιζοφρένεια που χαρακτηρίζει πολλούς, μαζί κι εμένα. Είναι που κάποτε έβγαιναν χαρτάκια σε παλ κιτρινάκι, και τώρα τα γραφεία μας από σοφιστικέ, έχουν ξεσαλώσει σε απίθανα καρναβαλοχρώματα, μετατρέποντας τοπικά τα σπίτια μας σε τσιρκουλιά. Αν το παρατηρήσετε βέβαια, πιθανόν όλο αυτό το σκηνικό να έχει και μεταστατική δραστηριότητα, αφού για τους υστερικούς πολυάσχολους, υποφέρουν πολλοί από τους χώρους του σπιτιού τους.
Η κατάρα αυτού που ποστάρει δεν είναι άλλη από το να τα πετάει, όταν πια η κόλλα εξασθενεί και αυτοκτονούν από μόνα τους από το σημείο που με επιμέλεια κολλήθηκαν. Διότι πολλά πράγματα, για έναν τελειομανή εργασιομανή δικτυωμένο, γεννιούνται και πεθαίνουν εκκρεμότητες. Έτσι είναι. Που λέει κι η γιαγιά μου, δε χωράνε δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Εκτός αν πρόκειται για δυο ταπεινά χαρτάκια ποστ-ιτ. Καταλήγοντας δηλαδή στο ίδιο σημείο. Το χάος που βαφτίζεται οργανωτικότητα, που καταλήγει μπαλάκι στα σκουπίδια, πριν καν πάρει ζωή.
Κουζίνα. Συνταγές της μαμάς, της γιαγιάς, της τηλεόρασης, της κολλητής. Για σαλάτες γκουρμέ, για κοκτέιλς, για μακαρονάδες. Ψώνια στο ψυγείο. Εδώ ταιριάζει και η ταφόπλακα-μαγνητάκι για παράταση ζωής στην υπενθύμιση. Γραφείο. Τηλέφωνα, ονόματα, εκδηλώσεις με ημερομηνίες λήξης προ εβδομάδων, ραντεβού ματαιωμένα ή τετελεσμένα που πήγαν καλά και δεν πετιούνται για γούρι. Οι προλήψεις πάνε σύννεφο. Γιορτές, επέτειοι και διάφορα διαφορετικά και ίσως αδιάφορα που μας τρώνε τη ζωή και κρύβουν και το χρώμα του τοίχου. Για να μη μιλήσω για κρεβατοκάμαρα και μπάνιο που αφορούν σε προϊόντα και το κινητό του υδραυλικού σε πρώτη μούρη. Αν βλέπεται το μαστόρι, ως και στον καθρέφτη του μπάνιου μπορεί να φτάσει να μουλιάζει και να ξαναστεγνώνει με φροντίδα σελοτέιπ και με μια ελπίδα διαρροής μη αναστρέψιμης.Παρεκτράπηκα.
Και για να τελειώνουμε. Η εργένικη ζωή παραμένει εργένικη, ακόμα κι αν δεν υπάρχει μια μαμά να ξεφωνίζει, ότι κανείς δε θα μας θέλει με τόση σαβούρα, και να επιβεβαιώνεται δια της απουσίας και της σιωπής. Οι φίλοι ευτυχώς έχουν το ίδιο ξεπεσμένο κουσούρι χαρτούρας. Όσο για αυτούς που τα κρατάνε όλα στο μυαλό τους, μη νομίζουν ότι είναι σωστή τακτική για να αποφύγουν το αλτσχάιμερ. Αυτό το ταλέντο ανήκει στο σταυρόλεξο και στο πλέξιμο. Σιγά βρε που θα αφήσω εγώ ένα χρώμα τοίχου να μου επιβάλλεται φάτσα κάρτα στη δουλειά και στο σπίτι και να μην έχω τη δική μου προσέγγιση στο τι εστί πολύχρωμη ζωή. Αυτά.
