Γράφει ο Νίκος Νυφούδης / οικονομολόγος και συνδημιουργός του The Life Goddess στο Λονδίνο. Ασχολείται ενεργά με την πολιτική και με το Ποτάμι
Το Ποτάμι είναι διαφορετικό και θα παραμείνει. Η κουβέντα που έχει ανοίξει στο Ποτάμι ενόψει του Συνεδρίου κρίνεται κομβική για το μέλλον. Έγραψα προχθές στο facebook πως “όσοι υποστηρίζουν ότι το Ποτάμι πρέπει να διαλυθεί και να χωθεί στην αγκαλιά Μητσοτάκη πριν καν συμπληρώσει δύο χρόνια ζωής, δικαιώνουν όσους μας κατηγορούσαν για κόμμα του συστήματος”. Γιατί στην προσπάθειά μας να πετύχουμε το μεγάλο στόχο “να πέσει ο Τσίπρας” μπορεί να μην βλέπουμε θολωμένοι ότι ο Κυριάκος δεν είναι η “γη της Επαγγελίας”.
Ναι, συμφωνώ, να φύγει η ανίκανη και επικίνδυνη κυβέρνηση των μαθητευόμενων – που δεν θέλουν κιόλας να μάθουν – αριστερών. Αλλά ποιος να έρθει και πώς να έρθει; Όση απόσταση μας χωρίζει με τον κρατισμό και τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, άλλη τόση μας χωρίζει με τον άνθρωπο που αντιπροσωπεύει το νεποτισμό και σε ένα βράδυ κατήργησε θεσμούς όπως η δημοτική αστυνομία και οι σχολικοί φύλακες. Και στη Θεσσαλονίκη καταλάβαμε πολύ καλά τι σήμαινε η κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας και τι οφέλη έχουμε από την επανασύστασή της.
Αν δεν πιστεύουμε εμείς οι ίδιοι ότι είμαστε το διαφορετικό, αν δεν ψάχνουμε την ευκαιρία να εφαρμόσουμε την κοινή λογική στην πολιτική, πώς μετά να εμπνεύσουμε τους πολίτες; Στο Συνέδριο πρέπει όλα αυτά να ξεκαθαρίσουν και να συναποφασιστούν. Με συλλογικές διαδικασίες και δημοκρατία. Χωρίς “λαγούς”, παραμερίζοντας τις προσωπικές -και απόλυτα θεμιτές- φιλοδοξίες για χάριν του συλλογικού συμφέροντος. Το Ποτάμι οφείλει να κρατήσει την αυτονομία του, να παλέψει για τις ιδέες του και γι’ αυτό που έφερε στην πολιτική ζωή του τόπου ο Σταύρος Θεοδωράκης. Την προσπάθεια να εκφραστεί η κοινή λογική. Χωρίς βαρίδια, χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς ρουσφέτια του παρελθόντος στην πλάτη.
Δεν θα ξεχάσω μια προεκλογική βόλτα που κάναμε το Σεπτέμβρη με τον Αλέκο Χατζηδημητρίου, στη λαϊκή αγορά του Κιλκίς. Δεν γνωριζόμασταν καλά καλά οπότε με ρώτησε με τί ασχολούμαι, τί δουλειά κάνω. Του εξήγησα.
Με ρώτησε “γιατί το κάνεις όλο αυτό, γιατί”; Του είπα: για το γαμώτο. Για την πραγματική Αλλαγή. Ρε εσύ είσαι το Ποτάμι! μου είπε χτυπώντας με στην πλάτη με ένα χαμόγελο πλατύ.
