ΕΛ. ΣΙΑΡΑΒΑ: ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΑΠΑΝΙ!

Η αγορά κατά τη διάρκεια της ημέρας έχει μια ένταση, μια ζωηράδα, έχει χρώματα, φωνές, έντονες μυρωδιές, κινητικότητα, ανθρωποκεντρικές εικόνες που εναλλάσσονται.
Κλειστή, μένει με σκληρά και βαριά υλικά, αιχμηρά και ογκώδη αντικείμενα, σίδερα, γάντζους, γωνιώδη τελάρα. Αλλά και με έναν υποβλητικό φωτισμό στη νυχτερινή ησυχία που τα λειαίνει και τα απαλύνει. Γεμάτη και άδεια την ίδια στιγμή.
Τα σώματα έχουν καμπύλες, έχουν οργανικότητα, ευαλωτότητα, αρμονία, ανάσες, ατέλειες. Όπως έχουν και γραμμές, δυναμικές, δυνατότητα να διανοίγουν χώρους, νέα επίπεδα, να τσαλακώνονται αλλά και να μεταμορφώνουν τη δομική αρχιτεκτονική, να σπάνε την καθετότητα, να γεννούν εικόνες.
Συναντιούνται.

Γιατί θέλησες να εμπλακείς με το καπάνι project;
H συμμετοχή μου στο Καπάνι Project πηγάζει από το ενδιαφέρον για την site-specific performance που έχω αρχίσει να αναπτύσσω ως χορογράφος το τελευταίο διάστημα. Αποτελεί συνέχεια μιας σειράς από projectsπου έχουν παρουσιαστεί σε δημόσιους, μη θεατρικούς χώρους με στόχο να εμπλουτίσουν τη σωματική εμπειρία της καθημερινότητας.
Τον Οκτώβριο του 2015 παρουσιάστηκε στη Γερμανία στα πλαίσια του προγράμματος START Fellowship Program η παράσταση co-topia μέσα σε μια Γοτθική εκκλησία του 13^ου αιώνα. Ακολούθησε το co-topia II στον εξωτερικό χώρο του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης τον Ιούνιο του 2016.
Το Καπάνι Project είναι μια διοργάνωση που στοχεύει στο να αναδείξει και να μεταμορφώσει την παλιά αγορά της Θεσσαλονίκης. Με το “windowless” ευελπιστώ ακριβώς αυτό, να υπαινιχθώ μια πραγματικότητα μέσα σε μια άλλη πραγματικότητα.

Ποια η σχέση σου με την αγορά Βλάλη / Τι μνήμες έχεις;
Δεν έχω αυτό που λέμε «παιδικές μνήμες» γιατί αν και ζω αρκετά χρόνια στη Θεσσαλονίκη δεν έχω καταγωγή από εδώ. Οπότε αυτό το… μαγικό στοιχείο λείπει!
Σίγουρα πάντως την έχω στο μυαλό μου ως ένα μέρος με πολλή ζωντάνια, ένταση, αυθόρμητη επικοινωνία και αμεσότητα. Επίσης συνδεδεμένη με τη βασική ανθρώπινη ανάγκη για ανεπεξέργαστη τροφή. Και φυσικά είναι και ένας μικρόκοσμος πολύ ιδιαίτερος και με το δικό του παλμό μέσα στο κέντρο της πόλης.

Περίγραψέ μου τις πρόβες και την αρχική ιδέα!
Πριν πάρω την τελική απόφαση να συμμετέχω στο Καπάνι Project ήθελα να βεβαιωθώ ότι θα είχε νόημα να δημιουργηθεί μια παράσταση βασισμένη στον ίδιο το χώρο, μια καθαρά site specific παράσταση. Μετά από κάποιες επισκέψεις στην αγορά -και με άλλη ματιά πλέον-κατέληξα ότι θα με ενδιέφερε να αναδειχθεί με ένα τρόπο πέρα από τον προφανή, πιο εικαστικό, να απογυμνωθεί από τις εικόνες και τους ήχους που κουβαλά. Έτσι προέκυψε και η μεταμεσονύκτια παράσταση. Ακόμη, η σκεπαστή στοά της οδού Ασκητού έχει τo χαρακτήρα του ανοικτού και κλειστού χώρου ταυτόχρονα. Γι’ αυτό δουλέψαμε αρκετά με το στοιχείο της αντήχησης αλλά με έναν τρόπο σωματικό, κινητικό. Περισσότερο αφαιρετικά και λιγότερο εννοιολογικά.
Οι πρόβες ως επί το πλείστον πραγματοποιηθήκαν στη στοά Ασκητού βραδινές ώρες. Αυτό και για πρακτικούς λόγους αφού έπρεπε η αγορά να είναι κλειστή αλλά και γιατί θέλαμε να είμαστε όσο γίνεται πιο κοντά στη νυχτερινή ατμόσφαιρα. Στην ουσία η παράσταση είναι αποτέλεσμα επιτόπιας έρευνας, δημιουργήθηκε αμιγώς στον χώρο όπου και θα παρουσιαστεί.

Το Per_Dance είναι μια πλατφόρμα χορογραφικής έρευνας  που μελετά τις εφαρμογές θεωριών αντίληψης στη χορογραφία και είναι μέρος της διδακτορικής μου διατριβής. Έχει στόχο να συνδυάσει την καλλιτεχνική πρακτική με την ερευνητική διαδικασία (Practice Based Research).

Το “windowless” που θα παρουσιαστεί στο Καπάνι  δεν είναι διαδραστικό με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Βασίζεται αρκετά στη γεωμετρική αντίληψη του χώρου, στους χωρικούς αλληλοσυσχετισμούς των σωμάτων και σε επαναλαμβανόμενα κινητικά μοτίβα που χτίζουν σταδιακά έναν εσωτερικό ρυθμό. Η αρχιτεκτονική της στοάς χαρακτηρίζεται από την αίσθηση του βάθους και της προοπτικής. Οι“πειραματισμοί”και οι “φυγές” αναφέρονται κυρίως στη δημιουργία μιας αντιληπτικής πολυαισθητηριακής εμπειρίας.
Ο κόσμος αυτό που καλείται να κάνει είναι να αφεθεί στην κινητική δράση που θα ξεδιπλωθεί. Ενυπάρχει μια υποδόρια αφηγηματική χροιά, κάποιες απόπειρες εκφραστικότητας, αλλά ο καθένας τελικά μένει ελεύθερος να χτίσει τα δικά του νοήματα ή να εντοπίσει τις προσωπικές του αναφορές! Ευχαριστώ θερμά τις χορεύτριες Έλενα Τζανάβαλου και Φαίδρα Χαραλαμπίδου. Η συμβολή τους στη δημιουργία της παράστασης ήταν καθοριστική.