ΤΑ ΚΑΤΑ… ΜΑΡΚΩΝ Γράφει ο Κώστας Μαρίνος
Ο χώρος στο «κάποτε θα γίνει» σταθμό του μετρό στην Αγίας Σοφίας θύμιζε στούντιο κινηματογραφικό. Προβολείς, εργάτες ντυμένοι ομοιόμορφα με κίτρινα γιλέκα, θα μπορούσαν να είναι όλα πλάνα από ταινία του Αγγελόπουλου -αν θυμάστε εκείνες τις εξαίσιες σκηνές του με τους εναέριους της ΔΕΗ σκαρφαλωμένους στις κολώνες. Θα πρόσφερε αυτή η εικόνα και έναν ακόμη πόντο στην αγωνιώδη προσπάθεια της Θεσσαλονίκης να κερδίσει μια θέση στην τουριστική αγορά εντός και εκτός των συνόρων.
Όμως ήταν βράδυ Πέμπτης, και όσοι βρέθηκαν στο κέντρο θα έβρισαν σίγουρα τον εαυτό τους για την απόφαση που πήραν, τους όποιους λόγους τους υποχρέωσαν να κινούνται στο κέντρο αλλά και όσους για τους δικούς τους λόγους έκλεισαν ΚΑΙ την Τσιμισκή ΚΑΙ την Εγνατία.
Το αναγκαστικό περπάτημα όμως αποδείχθηκε χρήσιμο. Διασχίζοντας ως πεζός τη πόλη, αποκτάς μια άλλη αίσθηση του τόπου και των ανθρώπων του. Και ο τόπος και οι άνθρωποι δεν θα πρόσφεραν και πολλούς πόντους ή μάλλον θα αφαιρούσαν πόντους σε μια αξιολόγηση της πόλης. Δεν είναι μόνο τα γκράφιτι, αυτές οι κουτσουλιές που αφήνουν πίσω τους ορισμένοι αυτάρεσκοι αλλά και σίγουρα ανασφαλείς οπαδοί ομάδων / κομμάτων / γκρουπούσκουλων ή και απλώς του εαυτού τους. Δεν ήταν μόνο τα κλειστά μαγαζιά που και αυτά τα συνηθίσαμε. Και δυστυχώς πολλά συνηθίζουμε, δεν τα παρατηρούμε, αδιαφορούμε.
Έτσι ποιος ενδιαφέρεται πλέον για το αλλησβερίσι πάσης φύσεως ουσιών που γίνεται στην περιοχή του αγάλματος του Βενιζέλου και της Παναγίας Χαλκέων; Ποιος ενδιαφέρεται για τα μέλη αυτού του διαρκώς κινούμενου, αφού εναλλάσσουν τις θέσεις και τους ρόλους τους, «θιάσου» που κυκλοφορεί στη πόλη με απλωμένη σε κοινή θέα λάθη της φύσης και δικά τους; Ποιος ενδιαφέρεται για τη διάχυτη αγένεια που έχει κυριεύσει μεγάλο ή το μεγαλύτερο ποσοστό όλων όσων ζούμε εδώ;
Με τα μάτια κολλημένα στις οθόνες των κινητών, αδιαφορώντας για τους απέναντι, για τους διπλανούς, για όσους ακολουθούν, θέλουμε να ζούμε εκτός τόπου και χρόνου. Όμως υπάρχει μια πικρή αλήθεια που λέει ότι η πραγματικότητα εκδικείται. Πάντα, χωρίς εξαιρέσεις.
