Μια πολύ όμορφη παράσταση για το Duende, χωρίς όμως Duende!
Γράφει η Κατερίνα Νικολάου / [email protected]
Στην κατάμεστη αίθουσα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών o Σταμάτης Κραουνάκης παρουσίασε το πολυσυζητημένο Duende και έγινε αποδέκτης θερμότατου χειροκροτήματος. Όντως η performance Duende είχε όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά και την αισθητική ενός αριστουργήματος. Ωστόσο αυτό για το οποίο μιλούσε η παράσταση δεν το νιώσαμε.
Η παράσταση βασίζεται σε μία διάλεξη του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και αποσπάσματα ποιημάτων του από το «Libro de Poemas». Λυρικός ο λόγος, ατμοσφαιρική η μουσική, ορθό αισθητικά το σκηνικό. Στο πλευρό του οι Χρήστος Γεροντίδης και Κώστας Μπουγιώτης ερμήνευσαν εξαιρετικά τους μελοποιημένους στίχους του Λόρκα, ενώ ο Βασίλης Ντρουμπογιάννης στο πιάνο και ο Γιώργος Ταμιωλάκης στο τσέλλο τους συνόδευαν μουσικά.
Ο Κραουνάκης έκανε αυτό που κάνει καλύτερα από όλα: τον εαυτό του. Ήταν εξαιρετικός στο κομμάτι του και σίγουρα καθήλωνε τον θεατή. Τα τραγούδια έδεναν αρμονικά με την αφήγηση η οποία ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και βασιζόταν στους τρεις πυλώνες της Μούσας, του Αγγέλου και του Duende. Η μελοποίηση ήταν επιτυχημένη και διατηρούσε άριστα τα λυρικά στοιχεία του Λόρκα, ωστόσο τις έλειπε το πάθος. Ίσως βέβαια ο συνθέτης να ήθελε να αποφύγει την λούμπα του εύκολου συναισθήματο.
Ένα από τα μείον της παρουσίασης ήταν ίσως η επιλογή του τόπου. Το Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών δημιουργεί πολλές αποστάσεις, όταν η ατμόσφαιρα της παράστασης θα λειτουργούσε καλύτερα σε μια σκοτεινή cantina, όπως αυτές που συναντά κανείς στην Ιταλία και την Ισπανία ή σε έναν κήπο με τον αφηγητή να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον θεατή. Η παράσταση ζητά εγγύτητα, μιλά για σκοτάδεια που οδηγούν σε κάθαρση, μιλούν για μύηση πέρα από τεχνική και ακαδημαϊσμό.
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μία πολύ καλή performance, που σίγουρα αξίζει να ξαναέρθει στη Θεσσαλονίκη και να την τιμήσει το κοινό.
