ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ Γράφει η Έλενα Αρτζανίδου /συγγραφέας-εκπαιδευτικός / ardjanidou.psichogios.gr
Μόλις μπήκε ο Δεκέμβρης, ο νονός ρώτησε τον Ανδρέα σαν τι δώρο επιθυμούσε να του φέρει άραγε ο Αγιοβασίλης στις γιορτές.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Ανδρέας είπε:
-Ένα διαστημόπλοιο!
-Με μπαταρία; Ρώτησε ο νονός.
-Όχι, αποκρίθηκε ο Ανδρέας. Διαστημόπλοιο αληθινό….
Γράφει στο υπέροχο βιβλίο της η κυρία της λογοτεχνίας, Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, στο “Νύχτες Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς”, εικόνες Μαρία Μπαχά, η συγγραφέας που ξέρει να υφαίνει τη λέξη, να στήνει εικόνες και να γεννά συναισθήματα από τις εκδόσεις Σαΐτης.
Αμέσως μετά τη σκυτάλη παίρνει η πρωτοεμφανιζόμενη και πολλά υποσχόμενη Ιωάννα Ζαχαρού, στο ευφάνταστο, όλο χιούμορ βιβλίο της «Η Ρουφήχτρα», εκδόσεις Ψυχογιός. …Είμαι εκεί όπου ο γαλάζιος ουρανός γίνεται γκρίζα πέτρα και η γκρίζα πέτρα γίνεται ασημένια θάλασσα… και αν η αγωνία σας μεγαλώνει η ευφάνταστη και ταλαντούχα Μαρία Ρουσάκη, σας προτρέπει με το “Ένα ποτάμι μέσα μου”, εκδόσεις Πατάκη, και σας αναγκάζει να προσέξετε, να νιώσετε, να ακούσετε πως: « Ήρεμα κυλά το ποτάμι μέσα μου όποτε διαβάζω ένα βιβλίο. Ή όποτε ακούω μουσική. Ή όποτε παίζω στο πάρκο με τον σκύλο μου τον Δία. Ή όποτε με φιλά στο μέτωπο η μαμά…» από τις εκδόσεις Πατάκη.
Και αν πετυχαίνει το ποτάμι και σας ηρεμεί έχετε τα μάτια της ψυχής σας ανοιχτά και προσέξτε το αγόρι, εκείνο της Σέλμα Λάγκερλεφ, τον Νιλς που αποφάσισε να ξαναεμφανιστεί ύστερα από τόσα χρόνια από την διεισδυτική πένα της Μαρίας Παπαγιάννη, θέλοντας να πείσει και να παρασύρει σε πολλά: «…Ούτε μαθήματα ούτε δουλειά, τι θ΄απογίνει;» κλαιγόταν η μάνα. «Μην ανησυχείς, θα στρώσει, αγόρι είναι» την καθησύχαζε ο πατέρας. «Αυτό που με ανησυχεί πιο πολύ απ΄όλα είναι πως είναι σκληρός με τα ζώα. Όποιος δεν αγαπάει τα ζώα δε θ ΄αγαπάει αύριο και τους ανθρώπους…», και αβίαστα η αφήγηση ξεδιπλώνεται από τη συγγραφέα σαν να κρατά απλή βαμβακερή κλωστή που ξέρει πότε να κόβει τον κόμπο και να ξεπηδούν εικόνες στο χαρτί και στον αέρα μνήμες και όλα αυτά να τα χωρά μέσα στο βιβλίο «Πες το μένα παραμύθι… Οι περιπέτειες του Νιλς», εικόνες Μυρτώ Δεληβοριά, εκδόσεις Πατάκη.
Και σαν οι αγριόχηνες πετάξουν ψηλά και ο Νιλς φωνάξει: «Ευχαριστώ ευχαριστώ για όλα», ένα άλλο αγόρι, σε μια άλλη γωνιά του πλανήτη, ο Φωκίων ζωντανεύει από την ξεχωριστή πένα του Μάνου Κοντολέων.
Ο Φωκίων, όλο πάθος, όνειρα και ψυχή με μόνο στόχο την αναζήτηση της ελευθερίας και της δικαιοσύνης θα περιπλανηθεί. Θα δει πολλά, θα γνωρίσει άλλους και θα πιστέψει πως μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος μόνο αν αντισταθεί.
… « Γίνεται βραχνάς η ομορφιά μέσα στην οποία εσύ ζεις, όταν ξέρεις πως κάπου αλλού, σε κάποιους ξένους τόπους, άνθρωποι άλλοι και πονάνε και πληγώνονται και εξευτελίζονται…» μια γλώσσα που τσακίζει για την αλήθεια της και το πάθος της και προέρχεται από τον μετρ της Λογοτεχνίας, Μάνο Κοντολέων, «Ο Φωκίων δεν ήταν ελάφι», εκδόσεις Πατάκη.
Και όσο δεν είναι εύκολο να παλεύεις για να αλλάξει ο κόσμος, τόσο δεν είναι εύκολο να σε πολλούς μεγάλους και μικρούς να διαχειριστούν τον θυμό τους ή καλύτερα να αντιληφθούν από πού προέρχεται μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά που πληγώνει θύμα και θύτη.
«… Τι θα γίνει μ΄εσένα; Ρεζίλι μ΄έκανες πάλι, του λέει και του αστράφτει ένα χαστούκι μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του»… μια ιστορία για τη διαχείριση του θυμού περίτεχνα την προσεγγίζει η Γλυκερία Γκρέκου, στο βιβλίο της «Το θυμωμένο αρκουδάκι», εκδόσεις Σαΐτη.
Και αν νομίζετε πως ο θυμός τελειώνει ή σταματά σε ένα αρκουδάκι γελιέστε γιατί μπορεί και να φωλιάσει στην ψυχή μιας δεκαπεντάχρονης, της Ζωής. Η οργή, ο θυμός, η απόγνωση την αναγκάζουν στην φυγή. Μακριά από την διαλυμένη οικογένειά της για να σταματήσει να αιμορραγεί αποφασίζει και βρίσκει καταφύγιο στην Κρυοπηγή στο σπίτι της γιαγιάς. Το πρώτο μυθιστόρημα της Ματίνας Παναγιωτελίδου δείχνει τη δυναμική της γραφής της σε αυτό το εφηβικό μυθιστόρημα της «Μια τηγανιά πατάτες», εκδόσεις Καστανιώτη.
…»Εκείνο το πρώτο βράδυ στο χωριό, ένιωθα σαν να με είχε πατήσει το τρένο. Δεν κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι ούτε για ν΄αλλάξω. Με πήρε ο ύπνος με τα ρούχα. Κάποια στιγμή ένιωσα να με σκεπάζουν μ΄ ένα σεντόνι…
Σεντόνι εγώ δεν έχω, έχω όμως τη χαρά όλα αυτά τα βιβλία να τα έχω διαβάσει και για τις γιορτές που φτάνουν σας τα προτείνω αν θέλετε έντονα συναισθήματα και ονειρικά ταξίδια.
