Γράφει η Ξανθούλα Μπούσιου/[email protected]
Λίγο το τέλος των γιορτών, λίγο το κρύο που έσφιξε και ένα ρημάδι συνάχι που κάνει τις εξόδους βαρυντυμένο εγχείρημα και εμένα φορέα επικινδυνότητας για τους γύρω μου, αναγκάστηκα να κλειστώ στο σπίτι μου με κεφάλι βαρύ και υπνηλία μπόλικη. Ο υπολογιστής κουράζει τα μάτια μου, η μουσική που συνήθως ακούω ενοχλεί τα αυτιά μου, για βιβλίο δεν κάνω καν την προσπάθεια. Μου μένει η τηλεόραση. Που γενικώς με αποχαυνώνει . Στην κατάσταση που είμαι όμως δεν με ενδιαφέρει, πόσο χειρότερα μπορεί να με κάνει;
Πως λένε ότι οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις γίνονται τυχαία; Αυτό έπαθα. Ανακάλυψα τη θεραπεία για το συνάχι και σκέφτομαι να την πατεντάρω κιόλας. Δεν έχει πολλά συστατικά, δεν έχει να μετράς δοσολογίες. Ένα είναι το μυστικό: overdose τηλεόρασης. Από την ώρα που θα ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί, μέχρι να τα κλείσεις το βράδυ. Και όταν νομίζεις ότι έχεις πάρει αρκετό και δε μπορείς άλλο, πάρε λίγο ακόμη, θα γίνεις περδίκι!
Η τηλεόραση θεραπεύει όλα τα συμπτώματα:
α) Σε κρατά κουκουλωμένο στον καναπέ γιατί μόνο το χέρι του τηλεκοντρόλ μένει έξω από την κουβέρτα.
β) Σε βοηθά να κοιμάσαι πιο πολύ από όσο αντέχεις γιατί κάνει συχνά διαφημιστικά διαλείμματα συνήθως 15λεπτα, στα οποία και κλείνεις τα ματάκια σου γιατί δεν θέλεις να τις παρακολουθήσεις. Και αν είσαι από τους νευρικούς που κάνουν συνέχεια ζάππινγκ, και για σένα έχει προβλέψει: όλα τα κανάλια βάζουν σχεδόν ταυτόχρονα διαφημίσεις, οπότε δεν γλυτώνεις.
γ) Επίσης κοιμάσαι όταν δεν βρίσκεις κάποιο πρόγραμμα που να σε κρατά ξύπνιο. Και αυτό δεν είναι δύσκολο να το πάθεις .
δ) Σου θυμίζει πότε να πάρεις τα φάρμακα σου, να βάλεις ή να βγάλεις το θερμόμετρο. Γιατί έχει στανταρισμένα προγράμματα και ξέρεις πάντα τι ώρα είναι, δεν χάνεσαι στο χωροχρόνο γιατί ο τηλεοπτικός χρόνος είναι μετρημένος και αδυσώπητος, όπως συχνά-πυκνά σε ενημερώνουν.
ε) Και το πιο σημαντικό από όλα: σου στρώνει ψυχολογία για να καταπολεμήσεις την αρρώστια σου. Γιατί όλες οι αρρώστιες μας είναι ψυχοσωματικές και συνήθως σε βρίσκουν όταν είσαι σε μια ψυχολογία παραίτησης, αποχής, κούρασης και θαμπώματος. Με μια ολοήμερη θεραπεία τηλεόρασης, τα ξεχνάς όλα! Γιατί οι ενημερωτικές εκπομπές σε ενημερώνουν ότι όλα παίζονται αλλού, εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γενικά, οι ψυχαγωγικές εκπομπές ασχολούνται με ανθρώπους και θέματα που δεν αφορούν τη δική σου ζωή, τα ντοκυμαντέρ γεμίζουν το μυαλό σου με άχρηστη data και οι σειρές και οι ταινίες είναι επαναλήψεις, όλα έχουν παιχτεί και όλα έχουν ειπωθεί. Και σε πιάνει ένα μπούκωμα βρε αδερφέ, τύπου « δεν φτάνει που είμαι άρρωστος είμαι ΚΑΙ μικρός ΚΑΙ ασήμαντος ΚΑΙ άχρηστος;» Και ανακτάς την ανάγκη να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να δραστηριοποιηθείς: να δεις τους σημαντικούς φίλους σου, να μιλήσεις με ανθρώπους για τους οποίους μετράς και αυτά που λέτε μπορούν να κάνουν τη διαφορά στις ζωές σας, να καθαρίσεις-σκουπίσεις-τακτοποιήσεις τον δικό σου χώρο, να μαγειρέψεις στη δική σου κουζίνα για να μυρίσεις μια ζωντανή κοτόσουπα. Να ξανα-αποκτήσεις επαφή με τον δικό σου, χειροπιαστό κόσμο στον οποίο είσαι σημαντικός. Και αυτό είναι το τέλος της αρρώστιας.
Όπως λοιπόν είναι εύκολα αντιληπτό, για το γράψιμο αυτού του κομματιού φταίει η κ. Γερμανού, την οποία και ευχαριστώ!
