ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΑ Γράφει η Άντζελα Ζιούτη / συγγραφέας / [email protected]
Για κάποιους νέους ανθρώπους η ιδέα του να πουν τον όρκο του Ιπποκράτη υψώνοντας στην αίθουσα τελετών του πανεπιστημίου το δεξί τους χέρι και να φορέσουν την ιατρική μπλούζα είναι το όνειρο μιας ζωής. Απλή ματαιοδοξία και κατάκτηση κοινωνικού γοήτρου μέσω ενός «λαμπρού» επαγγέλματος; Μάλλον όχι. Οι περισσότεροι που αποφασίζουν να στραφούν στην Ιατρική την αγαπούν ως επιστήμη με δεδομένο ότι η ιατρική απαιτεί προσπάθεια πολλών ετών, παιδεία, υψηλή αντιληπτική ικανότητα, κόπο και κόπωση, επιμονή και υπομονή.
Εξάλλου, ελάχιστοι θα ήταν αυτοί που θα επέλεγαν έναν τόσο τραχύ επαγγελματικό δρόμο για να ικανοποιήσουν προσωπικές ή οικογενειακές ματαιοδοξίες. Ήτοι, να αναλωθούν στα εργαστήρια και στις πανεπιστημιακές παραδόσεις, στο ατελείωτο διάβασμα, στην ειδικότητα και τις εφημερίες, μόνο και μόνο για να φορέσουν την άσπρη ποδιά του Ιατρού. Από ότι φαίνεται όμως, η θυσία είναι μεγαλύτερη εκ του αποτελέσματος.
Τα στοιχεία και μόνο από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών -το μεγαλύτερο της χώρας- το μαρτυρούν: το 10% περίπου του συνόλου των γιατρών του Συλλόγου που αγγίζει τις 22.000 είναι σίγουρα άνεργοι δίχως δηλαδή να έχουν κάποιο εισόδημα για ικανό χρονικό διάστημα.
Επιπλέον, υπάρχουν γιατροί που αναμένουν οι περισσότεροι αρκετά χρόνια για να κάνουν ειδικότητα και σ’ αυτό το διάστημα, είτε δεν εργάζονται είτε υποαπασχολούνται ή απασχολούνται σε άλλον τομέα πλην της Ιατρικής. Ακούγεται θλιβερό! Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για επιστήμονες που για να εισαχθούν στην Ιατρική Σχολή έπρεπε να συγκεντρώσουν υψηλότατη βαθμολογία στις εισαγωγικές, ήτοι να στυφτούν σαν τις λεμονόκουπες στα μαθητικά θρανία.
Και δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι που έχουν εκπαιδευθεί επί σειρά ετών για να διαγνώσουν ασθένειες, να προτείνουν θεραπείες και να βρίσκουν τα κατάλληλα φάρμακα για τους ασθενείς τους, εργάζονται σε ένα επαγγελματικό κλάδο που χρήζει … θεραπείας.
Στην εντατική πρέπει να … εισαχθεί δηλαδή, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, με Νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας και ΕΚΑΒ να αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα που απειλούν ακόμη και τη ζωή ασθενών. Μετά το Γενικό Νοσοκομείο Χαλκιδικής που βρίσκεται στα όρια της διάλυσης, στο Δήμο Ιστιαίας στην Εύβοια κι εν μέσω τουριστικής σαιζόν ασθενής μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας πάνω σε καρότσα αγροτικού, γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο!
Η Ελλάδα των Μνημονίων «τρώει» τα παιδιά της ή μάλλον τους γιατρούς της. Κάποιοι μπορεί να είναι ακόμη και άνεργοι μετά από τέτοιες επίπονες και μακρόχρονες σπουδές; Ή το άλλο πάλι: να εξουθενώνονται σωματικά και ψυχικά από τις ατελείωτες ώρες εφημερίας και να νιώθουν ότι τους εγκαταλείπουν οι δυνάμεις τους κατά την τέλεση των ιατρικών τους καθηκόντων για μισθούς χαμηλότερους και από ενός τραγουδιστή που έπιασε πρώτη φορά το μικρόφωνο κι ανέβηκε πάνω στην πίστα;
* Ευχαριστώ τον Πυρηνικό Γιατρό Δημήτρη Γρηγοράκη για τις πολύτιμες πληροφορίες του.
